Poezja

falko

Poezja

tamtej wiosny

zdawało mi się

że jestem poetą

na marginesach książek

kwitły żółte żonkile

i różowe hiacynty

pisałem wiersze z żalu 

kwiaty tak szybko więdły

mijał dzień za dniem

świat nie był tak piękny ani kolorowy

jak w folderach biur podróży

oferujących spełnianie marzeń

za niewielką utratę złudzeń

a ja pisałem wiersze

w których nikt nie odróżniał

co jest szczerą prawdą prosto z serca

co fałszerstwem przebiegłego rozumu

ślepnę

nadal piszę wiersze

choć wcale nie jestem pewien

czy kiedykolwiek byłem poetą

widzę mniej wyraźnie

zacierają się kontury 

rzeczy imion myśli

im mniej widzę 

tym obraz świata jest bardziej prawdziwy

a ja mam wreszcie odwagę mówić tylko prawdę

(może to tylko kwestia wiary

że prawda jednak istnieje

i że i tak nikt tego nie zbada)

fałsz i prawda gęstnieją

stają się namacalne

kiedy całkiem oślepnę 

odczytam opuszkami palców

że świata tak naprawdę nie ma

i nigdy nie było 

ani łąk pachnących 

ani dzikich plaż

nikt nie układał kwiatów ze skórek pomarańczy

nie było ciebie ani mnie

ani radosnych dni 

ani nocy

z żalu nieistnienia

pomyślę wtedy mój ostatni wiersz

i nigdy go już nie napiszę

Wiesław Fałkowski, HH, kwiecień 2019

Czerwony ślad – dwugłos: Kruszewska – Fałkowski

‎Wiesław Fałkowski‎ do Kształty słów - zajrzyj tu, napisz coś.

15 marca 2017

#mistrzbiblioteki

Moja dzisiejsza Mistrzyni Inka Iwonna Kruszewska

Inka Kruszewska - Czerwienią

rzekomo już
nie chcesz kobiet
na szpilkach
tak pięknie

przechadzają się
obok
nie są głupie
wspinają się ponad głowy

oddychając lepszym powietrzem
czujesz ten podmuch
wywraca twoje
życie do góry
nogami

**********************************************

przecież wiesz
kiedy mówię -
nie tęsknię wcale -
mrużę oczy
i mruczę
jak kot w butach
gdy kłamie

chodzisz mi po głowie
wdrapujesz po ramionach
by być bliżej słońca
pozwalam
i upajam zapachem

to ma sens
chociaż przenicowało
na lewą stronę
całą poezję świata
a na policzku
został czerwony ślad
twojej szminki

Wiesław Fałkowski - Czerwony ślad

Ojczenasz

falko

Ojczenasz

chleb
powszednieje
wczoraj dzisiaj jutro

chleb i
czerwone wino
karmi ciało
sobą i krwią

umysł syci myśl
że może jesteś
odpuść winy
teraz

chleb i
grzech i
odpuszczenie
powszednieją w królestwie

wino i
krew
poplamią płachtę wyobraźni
w godzinę śmierci

Wiesław Fałkowski, HH, kwiecień 2019

Rozmowy z Królikiem – Żaba

falko

Rozmowy z Królikiem
Żaba

Wiedziałem, że kiedyś wróci,
a jednak była to miła niespodzianka.
Przyzwyczaiłem się już do tego, że klatka pusta.
On tymczasem wrócił i siedział jakby nigdy nic.
Zamyślony, wpatrzony w zielone jabłko.
Nie odważyłem się o cokolwiek pytać.
Królik też nie miał zamiaru o czymkolwiek gadać.
I tak milczeliśmy o różnych sprawach przez jakiś czas.

– Czy słyszałeś o tej żabie? – spytał i swoim zwyczajem,
nie czekając na odpowiedź, zaczął mówić
– Żabie udka (podobnie jak stifado z królika)
uchodzą w pewnych regionach za przysmak.
To na marginesie, bo opowieść nie jest o tym.
Żaba w garnku,
a pod garnkiem płonie ogień.
Ciepło, mokro i przyjemnie.
Czy coś więcej trzeba żabie?
Nie wyskoczy, nie wyskoczy.
Skacze ten, kto widzi płomień.

Królik zamilkł.
Łypnął na mnie z wyraźnym znakiem zapytania w oku.
– Ten cholerny Królik,
jak zwykle ma cholerną rację – pomyślałem.
– Może nie muszę od razu skakać na koniec świata?
Może zacznę od tego, że wyskoczę na drugą stronę ulicy?
Do sklepu monopolowego.

Wiesław Fałkowski, HH, kwiecień 2019