Chwasty

falko

O chwastach mówi się niepochlebnie.

W wierszach są kwiaty,

kwitnące sady,

przebiśniegi i tulipany.

A chwasty?

Chwastów nikt nie chce.

Wbrew obietnicom uroczej pani  z telewizora

mówiącej ciepło o pogodzie,

ręce trzymam w kieszeniach płaszcza.

Jest zbyt zimno na długi spacer.

Szalbierz z tej wiosny.

Szal bierz na spacer,

bo ona chowa się jeszcze,

zatańczy jak wiatr zawieje,

Od Sahary.

Idę aleją kasztanów.

Siedmiopalczaste liście

jak moje dłonie

- palce w pięść zwinięte,

zziębnięte.

A chwasty,

jak pomysły na wiersze,

pojawiają się wiosną i rosną.

Najchętniej pod płotem,

w parkach,

na skwerach,

nadrzecznych bulwarach,

nad brzegami jeziorek i stawów,

a nawet wokół większej kałuży,

zebranej z porannego deszczu.

Jak pionierzy podbijający nowy ląd,

odważnie, ze świadomością,

że już cofnąć się nie można,

z determinacją, mimo zimna

i nocnych przymrozków

wysuwają się na pierwszą linię frontu

i niosą soczyście zieloną flagę

wiosennego pospolitego ruszenia

wszelkiej roślinności.

Przed źdźbłami traw ledwo co wyrosłych,

niezdecydowanymi krzewami - kwitnąć, czy puszczać liście.

Przed okwieconymi biało, różowo, czerwono

drzewami bez zielonych liści jeszcze.

Przed trzcinami, które zimą skoszone,

teraz strzelają w górę

długimi jaskrawo zielonymi ostrzami

i szeleszczą cicho na wietrze.

Bohaterowie wiosny - chwasty,

często bez imion własnych.

Ludzie, nie koście, nie rwijcie,

nie złorzeczcie i nie klnijcie.

Pokochajcie pokrzywę, perz, podbiał i dziki czosnek.

Pokochajcie chwasty i siebie nawzajem na wiosnę.

Wiesław falko Fałkowski

wiosna 2016