Ja - flâneur

falko

Ja - flâneur

ruszam powoli w drogę

nie muszę się spieszyć

będę uczył się jak zrozumieć

zdumiewające i wszechogarniające milczenie

bez słów bez myśli nawet marnej

toczy się życie współczesnego miasta

słowa przytłoczone wrzaskiem

więzną w gardłach przechodniów

a ich głowy pochylone

oczy patrzące na koniec własnego nosa

na stopniach współczesnej katedry

spotykam pogodnego żebraka

czeka cierpliwie na miedziaki

i wszystko przyjmuje za dobrą monetę

tacy jak my pogodzeni z losem

nigdzie się nie spieszą

nie mając nic - wszystko już mają

i nic już nie muszą

czciciele bóstw omijają nas

z nieukrywanym obrzydzeniem

w najlepszym wypadku obojętnie 

oddają pokłon manekinom -

władcom witryn sklepowych

lustra sklepowych przymierzalni

jak konfesjonały odpuszczą im 

wszelkie grzechy

potem odpustowi winowajcy

zapatrzeni w siebie
czekają cierpliwie do kas

by opłacić podatek od złudzeń

ja - flâneur idę dalej

macham przyjaźnie

patrząc wesoło na witryny sklepowe

a manekiny z szacunkiem

uchylając kapelusza

puszczają do mnie oko

rozumiemy się bez słów

Wiesław Fałkowski falko, 2017

flâneur - w największym skrócie: miejski spacerowicz o ambiwalentnym stosunku do ulicznego tłumu