Listopadowy wiatr

falko

Listopadowy wiatr

listopadowe topole bez liści

słychać jak szept cichnie

nie cichnij 

wietrze wiej

szeleść skowycz

złorzecz śmierci

śmiej się z niej

głośno śmiej

napluj deszczem 

prosto w twarz

szarp jej szaty

rwij jej płaszcz

zatańcz przed nią

mokrym liściem

i przekleństwem

w oczy ciśnij

na cmentarzu 

przewróć krzyż

rwij w kawałki

sieć pajęczą

krzycz szaleńczo

głośno krzycz

wytrąć śmierci

z martwych rąk

poplątany przędzy wątek

zasupłaną życia nić

na poety zatańcz grobie

niech poczuje siłę w sobie

wierszoklety zimny trup

i na chwilę niech ożyje

żeby śmierci śmiać się w twarz

i przez jedną chociaż chwilę

żywym słowem ją zawstydzić

napisanym w grobie wierszem

w żywe oczy z śmierci szydzić

a ty wietrze mocno wiej 

szeleść skowycz

złorzecz śmierci 

śmiej się z niej

głośno śmiej

Wiesław Fałkowski, HH, listopad 2018

Uboga opera

falko

Uboga opera

moja opera uboga

jak płaszcz pocerowany

poskładany z kawałków

pozszywany z pragnień

wstydliwych marzeń niewypowiedzianych

żądań niezaspokojonych

i cichego skowytu

o poranku

kiedy pragnienie i głód

skłania do zjadania

własnych słów

owoce złego i dobrego

są cierpkie i słodkie zarazem

ledwie pomyślane

fermentują

zwalają z nóg

resztki poszarpane

upiorne czarne kruki

wydziobują z moich myśli

jak z oranej ziemi

białe larwy podziemnych owadów

w pamięci pozostają plamy

zostałem okłamany

nie ma

na mojej drodze

ani boga ani jego syna

ani żadnej rzeczy

tam stoją tylko

zbrojni w szyderstwa żołdacy

pilnujący wejścia

do zielonych wzgórz

on zmartwychwstał

jak zapowiedział tak zrobił

zmartwychwstał

jego tu nie ma

odszedł

kogo szukamy

kogo ja szukałem

dręczony poczuciem winy

biegnąc pospiesznie przed siebie

przez całe plugawe życie

a i teraz

pochylony nad otwartym grobem

nim pogrzebion

łaski czekam

czy kary

Wiesław Fałkowski. HH, listopad 2018