Zamknij oczy poeto

falko

Zamknij oczy poeto

Zamknij oczy na chwilę.

Nic nie widzisz?

Nie widzę.

Otwórz teraz.

Czy świat zginął w tej jednej chwili?

Nie ma już nic?

Czy tylko tobie przez ułamek wieczności zdawało się,

że świata już nie ma, miłości nie ma, nadzieja umarła

spowita mrokiem chwilowej ślepoty?

Czy z tobą, czy bez ciebie - świat ciągle istnieje.

Tak będzie do końca czasu.

Ale z tobą, poeto, świat jest o wiele piękniejszy.

Ty bowiem posiadasz ten wyjątkowo delikatny,

metafizyczny i zarazem czuły na impulsy zewnętrzne

wewnętrzny instrument,

który służy do tworzenia wzruszeń.

Do pisania wierszy.

Otwórz oczy.

Nie zamykaj.

Wiesław falko Fałkowski, 2016

Kołysanka wierzby rosochatej

falko

Kołysanka wierzby rosochatej

Szła dziewczyna
wzdłuż miedzy
żyto w polu żąć.

Zawiniątko niosła,
zostawiła je pod miedzą -
tam gdzie wierzba rosochata.
Płacząc - dalej szła.

Wierzba nad becikiem
warkocze rozplotła.
Cieniem otuliła.
Kołysankę zaszumiała:

Matulu, matulu –

synka nie zostawiaj
utulaj, przytulaj,
bo go czarownice
straszliwe lisice
chcą stąd brać.

Nie płacz dziewczyno.
Przytul zawiniątko.
Jeszcze los odmienisz,
synka wychowasz

do domu powrócisz.

A na polnej miedzy
kwiaty kolorowe
porozsiewa wiatr.

Wiesław falko Fałkowski, 2016

Siedem stopni miłości, © Wiesław Fałkowski, Redakcja - Janina Sikorska, Druk i oprawa: Manufaktura Poligraficzna KOLORODRUK

2017

ISBN 978-83-944724-0-5

Irytujący brak równowagi

falko

Irytujący brak równowagi

A jeżeli ten cały świat, to całe życie to tylko imaginacja?

Wymysł wrzaskliwego idioty albo wiejskiego głupka,

co do trzech zliczyć nie potrafił, a jednak licząc krowie placki na łące,

przez zwykły przypadek odkrył niesprawiedliwość

i irytujący brak równowagi szczęść i nieszczęść we wszechświecie.

Dlatego tak bardzo ludzka to rzecz patrzeć przed siebie i szukać znaku,

że będzie dobrze i wszystko może się zdarzyć,

i że będziemy jeszcze szczęśliwi.

Tak samo patrzeć za siebie, w głąb nieprzeniknionej otchłani,

gdzie jak w czarnej dziurze za horyzontem zdarzeń

giną nabrzmiałe od płaczu wspomnienia wessane do jądra niepamięci,

zmiażdżone grawitacją grzechów niechybnie popełnionych

i szukać tam - w kosmosie, śladów szczęść dawno zapomnianych.

Ludzka to rzecz po zielonych łąkach wzgórz szczęśliwych gonić białe koźlęta,

grzeszyć do utraty tchu, a potem z ciekawością czekać co sąd ostateczny przyniesie:

potępienie, rozgrzeszenie czy żal.

Później, kiedy wszystko się już wyjaśni,

mroczna noc krzykiem a dzień ciszą nas będzie wołał

i pętla zakrzywionego czasu zaciśnie się na naszej szyi,

to wtedy ludzką rzeczą będzie powiedzieć - Niczego nie żałuję.

Wiesław falko Fałkowski, 2016

Rdzewieją zimne kaloryfery

falko

Rdzewieją zimne kaloryfery

Czekałem na ciebie.

Wciąż jeszcze czekam.

W strugach jesiennego deszczu.

Mam stan podgorączkowy.

Atmosferyczne ciśnienie spada,

a chemiczna mieszanina

deszczu i łez

spływa po twarzy

w symbiozie smutku i nadziei.

Nikt ich nie rozdzieli.

Być może to wilgoć sprawia,

że rdzewieją zimne kaloryfery,

a ja nie wiem

czy to początek,

czy to już koniec

naszej namiętnej miłości,

co na głowie postawiła całą poezję świata.

Może warto było?

I nie mów,

że wszystko ci jedno.

Wiesław Fałkowski, 2016

Pamiętaj Kolombino

falko

Pamiętaj Kolombino

Kiedy milknie płacz,

szybko wysychają łzy.

Zaczynają się żarty i dowcipy.

Proszę Cię,

zalotna Kolombino

nie budź jeszcze Arlekina.

Niech słodko śpi.

Nie śmiej się z jego miłości.

Nie udawaj, nie mów,

że ciągle go kochasz.

Wyrwany gwałtownie ze snu

będzie płakał jak dziecko

porzucone choćby na chwilę.

Z tęsknoty, ze strachu, z bezradności,

zanim przypomni sobie

kim jest na jawie,

nim zacznie się śmiać,

głośno opowiadać dowcipy.

Pamiętaj Kolombino -

łzy błazna nie wysychają wcale.

Arlekin się śmieje, bo wie.

Dobrze wie kiedy kończy,

a kiedy zaczyna się miłość.

Wiesław falko Fałkowski, 2016

Gonić kormorany

falko

Gonić kormorany

Zacząłem tego lata gonić słowa
po łąkach, wiejskich ogrodach,
polnych drogach, parowach,
na skwerze, koło fontanny,
na placu, pod pomnikiem,
nawet po piaszczystej plaży,
gdzie słychać je było wyraźnie,
i w krzyku rybitwy, i w szumie fal.
Pies szczekał w oddali.

Przez całe lato - od wiosny
rozsypywałem garściami zgłoski,
czekałem, aż słowa nadlecą, przysiądą.
Łapałem je myślami, rzucałem na białe kartki,
jak ptasznik ptaszki do klatki.
Potem plotłem z nich wiersze,
tak, jak z kwiatów zrywanych na łące
plecie się wianki.
Z kwiecistych słów składałem strofy,
jak z kwiatów składa wiązanki.

Goniłem słowa tego lata,
jak kormorany w starej piosence.
Sznur słów splątał się we mgle
z rymem, rytmem i dźwiękiem.
A kormorany?
One jak zapomniane słowa -
odleciały i nie powrócą tu więcej?

Wiesław falko Fałkowski, lato 2016

Harmonia

falko

Harmonia

Aaron Fagan

przetłumaczył z angielskiego Wiesław falko Fałkowski

Syzyf stawia się każdego ranka,

Musi stawiać czoło górze przez cały dzień,

Przez całą piekielną wieczność, a nocą,

Nie osiągnąwszy szczytu,

Znowu wraca powoli do podnóża skały

Skąd ruszał i patrzy, jak mu się zdaje

Świeżym okiem,
Stara się dostrzec dlaczego znowu

Wszystko kolejny raz poszło nie tak, później

W mieście siada przy barze, chłodzi skrwawione dłonie

O whisky z lodem,

Wytycza nowe ścieżki,

Na serwetce, wewnątrz mokrego kręgu

Po wilgotnej szklance, jeszcze raz,

Drżącymi rękoma wyznacza

Absurdalnie długą trasę, jeszcze raz, a jeśli to nie mapa,

Można by pomyśleć, że to opowiedziana historia,

Albo kawałek nagiej prawdy

O cierpliwości w obliczu śmierci,

Z całym jej dobytkiem,

Wszystkimi atrybutami.

Aaron Fagan. Originally published in Poem-a-Day on September 8, 2016, by the Academy of American Poets.

Szarańcza niech zdycha

falko

Szarańcza niech zdycha

kiedy spodziewane

wieszczone od zarania

nadejdzie jutro

kiedy nadejdzie koniec świata

taki prawdziwy koniec świata

ze wszystkimi jego atrybutami

i kiedy będzie już ta siódma pieczęć złamana

ogień rozpalony

ocean wzburzony

wino w wodę

a gwiazda w ciemność
szarańcza niech zdycha

wojna nieodbyta

śmierć niespełniona

to daj sobie człowieku spokój

to daj sobie spokój z tymi

wszystkimi metafizycznymi frazesami

uciekaj jak się da

uciekaj jak najdalej

może da się uniknąć

zbawienia wiecznego

Wiesław Fałkowski falko, 2016

Mysz - jesienny gość w naszym domu

falko

Mysz - jesienny gość w naszym domu

Ptaki zerwały się nagle. 

Niespodziewanie odleciały.

Nadeszła jesień.

Zostaliśmy sami

na długie jesienne wieczory.

Chociaż nie, nie,

mysz przyszła do domu.

Siedzi w kącie skulona,

odwraca się,

rozgląda.

Pewnie jej się wydaje,

że nie jest potrzebna nikomu.

Być może takiej myszy

to nikt specjalnie nie lubi,

ale może jednak dobrze,

że gdy tak cicho i cicho sza,

przy kominku jakiś szmer,

w kącie jakiś szelest,

w kuchni jakieś szuranie

słychać i wyraźne chrupanie

nasionek znalezionych

w szparach na podłodze, 

wykruszonych z chleba.

Może nam w tej jesiennej ciszy

takiej odrobiny szurania

potrzeba?

Wiesław falko Fałkowski, 2016

Wściekłe Psy

falko

Wściekłe Psy

Wychodzę na chwilę.

Kupić gazetę codzienną.

Co dnia.

Ja wiem, że w dobie internetu

i nadmiaru informacji,

tak zwanych z ostatniej chwili,

kupowanie gazety codziennej wydaje się być cokolwiek anachroniczne.

No cóż, tak mi zostało po ojcu.

Kupuję w kiosku gazetę codzienną.

Wydrukowaną na papierze.

Czytam rano.

No wiem już przecież co tam jest napisane.

Ale przyjemności czytania nie pozwalam sobie odebrać.

Po południu jest jednak gorzej.

Dawno nie ma już tak zwanych popołudniówek,

Dzienników Wieczornych,

Ekspresów Wieczornych,

Afternoon,

Washington Evening Star,

Echa Dnia

albo tam jeszcze innych.

Kto to pamięta?

Kto to pamięta?

Dlatego wieczorami

wychodzę na chwilę tylko,

na chwilę tylko,

żeby zaczerpnąć powietrza,

no i oczywiście najświeższych wiadomości.

W zaprzyjaźnionej knajpie

siadam przy szynkwasie

z nieposkromioną żądzą

poznania bieżących zdarzeń.

Wtedy niespodziewanie

atakują mnie ze wszystkich stron

Wściekłe Psy.

Poskromienie ich zajmuje mi zazwyczaj

dwie, czasami trzy godziny.

Poskromienie Wściekłego Psa

w gruncie rzeczy nie jest takie trudne.

Trzeba go przekonać, że nie jesteśmy wrogami.

Stoimy przecież po tej samej stronie baru.

Potem psa głaskać trzeba delikatnie wzrokiem.

Aż tabasco nad sokiem malinowym

zacznie się rozpływać, rozcieńczać, rozzuchwalać.

Znak to, że psa trzeba chwycić

i obłaskawić ostatecznie.

Jednym łykiem.

Jednym pociągnięciem.

Wódka, sok malinowy, tabasco.

Wszystko dobrze schłodzone.

Pies czekał na taką okazję.

Rzuca mi się do gardła.

Ach, nie sposób w krótkich słowach

opisać jaka to przyjemność obłaskawiać Wściekłego Psa!

Może kiedyś napiszę o ty poemat?

Wiesław falko Fałkowski, 2016

Późnoletnia rymowanka, a może wczesnojesienna...

falko

Późnoletnia rymowanka,

a może wczesnojesienna...

Jesień dzisiaj przyszła

w letni płaszcz ubrana.

Jakby zamyślona,

jakby zakochana.

Kto Jesieni wiatrem

drzewa smagać wzbrania?

Milczy, jest nieśmiała.

Uśmiech tajemniczy.

Jesień z Babim Latem

w tym roku się liczy.

Przypadło do serca

to Lato Jesieni!

Będą tego skutki!

Zimnym deszczem płakać

przecież nie wypada,

gdy flirt z Babim Latem

rozpromienia smutki.

No i dziwna para

we wrzosach pod lasem

do tańca się składa!

Tańczą.

We wrzosach.

Tańczą.

Na ścierniskach.

A w Panny rudych włosach

złotem Lato błyska.

Tańczą.

Na miedzy, przy drodze,

we wsi za stodołą.

Tańczą.

Gdzie na jednej nodze

dwa strachy na wróble

osłupiałe stoją.

Co dobrego być może

z takiego kochania?

W gnieździe na dachu

wciąż widać bociana,

gęsi nie odlecą,

sikorki nie wrócą

i zima musi czekać,

aż się kochankowie

na dobre pokłócą!

Wielu mi znajomych dzisiaj powiedziało,

że chcą, bez względu na to co się będzie działo,

by ów romans Lata i Jesieni, ich taniec radosny

trwał sobie nieprzerwanie do samiutkiej Wiosny!

Wiesław falko Fałkowski, późne lato/wczesna jesień 2016

Bez zbędnych formalności

falko

Bez zbędnych formalności

Powrócę.
Jeszcze tylko zatańczę z żywiołem,
jeszcze tylko nieporadnie
pozbieram okruchy pamięci
rozwiane przez sztormy,
zmoczone przez fale.

Jeszcze tylko zbuduję tratwę
i przeprawię się do Itaki.
Powrócę.

A ty szybko pozbieraj
między ścierkami w kuchni
porozrzucane wspomnienia.
Czekaj jeszcze.
Ja wrócę,
pewnie nagi,
odarty z wiary,
z nadziei odarty.
Tęsknię.

Nie będzie żadnych zbędnych formalności.
Nie mam pamięci do imion, Penelopo.
Kończysz tkać szatę dla mnie,
czy dopiero zaczynasz?

Wiesław falko Fałkowski, 2016