Jestem Wiesław, cz. I - W poszukiwaniu utraconych imion

falko

Jestem Wiesław, cz. I

W poszukiwaniu utraconych imion

Idę przez ogród

liście już żółkną

zielenie bledną

ptaki by przeżyć

zapewne odlecą

nie wiem właściwie czemu

w mojej głowie przetacza się

korowód bezimiennych postaci

po co się trudzić

z odgadywaniem nazw

kiedy rzeczywistość istotna

która wokół nas się toczy

dawno już zagubiła sens

we właściwym nazywaniu rzeczy

poszukiwaniu adekwatnych imion

inteligencja leży bezwładnie na katafalku

z twardego dysku podręcznego komputera

otacza ją bezmiar informacji

trwa bezustanne przetwarzanie danych

powielanie tych samych czynności

stres wywołuje każda wiadomość -

natychmiast odebrać

odpisać odpowiedzieć zawiadomić polubić

obojętność obezwładnia

odrzucenie bez dania racji ubezwłasnowolnia

nadmierna czułość do zwierząt irytuje

powszechna agresja wobec ludzi nie dziwi

choć cuchnie szyderczym błotem

trwa ciągła weryfikacja uczuć i myśli

analiza napływających zewsząd sygnałów

zostaje tylko to co atrakcyjne

co nadaje się do budowania

wizerunku w sieci

inaczej znikniesz

rozpłyniesz się

co najbardziej bolesne

i czego boisz się najbardziej -

zostaniesz wykluczony

cóż jeszcze mam wymienić

by sedno spraw ujawnić

nie szukam imion nadaremno

dla ludzi rzeczy spraw ani myśli

których nie rozumiem

a liście żółkną jak co roku

uwolnione wiatrem spadną

i rozścielą się w ogrodach

kobiercem utkanym

w pastelowych kolorach jesieni

posypią się z drzew żołędzie i kasztany

choć pewnie nikt nie będzie ich zbierał

Wiesław Fałkowski falko, sierpień 2017

Paznokcie obgryzę

falko

Paznokcie obgryzę

życie powoli stacza się

wstecz

jak wagon

pełen złych intencji

po bocznym torze

ułożonym przez

jakiegoś głupka

zjem gęstą zupę

szczęście zostawię na deser

w proteście

palce obliżę obleśnie

pomalowane

na granatowo

paznokcie

obgryzę

Wiesław Fałkowski falko, 2016

O krok od wieczności

falko

O krok od wieczności

życie -

otwartymi oczyma

patrzymy na wszechświat

pod zamkniętymi powiekami

materializują się myśli

wyobrażenia

a potem marzenia

zatrzymując się u kresu drogi

na krańcu wszechświata

patrząc przed siebie

nie widzimy już nic

co jest dalej

czy za horyzontem zdarzeń

jest tylko czarna gwiazda

która w niewyobrażalnie małym 

ułamku nieskończoności

wchłonie całe nasze życie

przeszłość

wspomnienia

może jest tam inne życie

równoległy wszechświat

i dane nam będzie żyć dalej

i oglądając się za siebie 

zobaczymy całą naszą

nieograniczoną niczym

przyszłość

Wiesław Fałkowski falko, sierpień 2017

Destynacja

falko

Destynacja

czy to przeznaczenie

czy może cel podróży

może tylko przystanek chwilowy

w drodze na kraniec

ostatniego ze wszechświatów

niespodziewanie

ze splotu dziwnych zdarzeń 

wyłania się kobieta

następuje niespecyficzna reakcja

walcz albo uciekaj

niepokój dławi

wzmaga pożądanie

nagła myśl

coś się jeszcze może zdarzyć

i to idiotyczne instynktowne przekonanie

że miłość stanie się sensem istnienia

zostawić za sobą

całą przeszłość wszystkich wszechświatów

… i pokochać

cel to 

czy tylko przeznaczenie

Wiesław Fałkowski falko, sierpień 2017

Tydzień zapowiadał się marnie

falko

Tydzień zapowiadał się marnie

upalne lato tego roku

rodzi się w burzy i deszczu

pogoda nie zna złotego środka

czegoś brak

czegoś trzeba

albo jest w nadmiarze

a ten pan

mówi że zmarła mu żona

dawno

pokochał inną kobietę

są razem od wtedy

ona jest dla niego ważna

wychowała jego dzieci

kocha

i jest

czasami myślę

że to zmarli

uczą nas życia

tutaj

już nie da się nic zmienić

znowu pada

szmer spadających kropel onieśmiela

nie wiem

o co pytać

czy ktoś wie

z czego się szmer rodzi

albo od czego zanika

czy wie ktoś

od czego szmer umiera

… ten letni tydzień

zapowiadał się marnie

a tyle zdarzeń

w zasięgu mojego myślenia

Wiesław Fałkowski falko, lipiec 2017