Obłok Magellana

Milosav Druckmuller (Brno University of Technology)

Obłok Magellana

długo szedł

stanął na górze

droga skończyła się

i dalej iść już się nie dało
słyszał kiedyś cichy szept o tym
że droga czas i wszechświat
są nieskończone
i że zawsze trzeba dokądś zmierzać
bezustannie

cóż to za góra

– pomyślał Skórzybut

pagórek zaledwie

jednak trwało

nim wspinając się mozolnie

dotarł tutaj

na sam koniec drogi

siadając

na zwalonym przez burzę pniu

popatrzył wokół

a tu niebo nad nim

chmury tak blisko nad głową

nosem by je wciągnął

i jeziora błękitne

odbijają się w oczach

przeciekają

spływają

kroplami po policzkach

do ust

i trawa zielona na zboczu

(Skórzybut łapczywie wciąga powietrze kilka razy)

zapach więdnącej miesza się

z tajemniczym zapachem

nadchodzącego zmierzchu

cienie coraz dłuższe i dłuższe

uciekają

słońce zachodzi

Skórzybut leży zapatrzony w gwiazdy

atrament granatowy

powoli wypełnia jego umysł

marzy o podróży nieodbytej

do Obłoku Magellana

Wiesław Fałkowski falko,12-02-2018