Poezja

falko

Poezja

tamtej wiosny

zdawało mi się

że jestem poetą

na marginesach książek

kwitły żółte żonkile

i różowe hiacynty

pisałem wiersze z żalu 

kwiaty tak szybko więdły

mijał dzień za dniem

świat nie był tak piękny ani kolorowy

jak w folderach biur podróży

oferujących spełnianie marzeń

za niewielką utratę złudzeń

a ja pisałem wiersze

w których nikt nie odróżniał

co jest szczerą prawdą prosto z serca

co fałszerstwem przebiegłego rozumu

ślepnę

nadal piszę wiersze

choć wcale nie jestem pewien

czy kiedykolwiek byłem poetą

widzę mniej wyraźnie

zacierają się kontury 

rzeczy imion myśli

im mniej widzę 

tym obraz świata jest bardziej prawdziwy

a ja mam wreszcie odwagę mówić tylko prawdę

(może to tylko kwestia wiary

że prawda jednak istnieje

i że i tak nikt tego nie zbada)

fałsz i prawda gęstnieją

stają się namacalne

kiedy całkiem oślepnę 

odczytam opuszkami palców

że świata tak naprawdę nie ma

i nigdy nie było 

ani łąk pachnących 

ani dzikich plaż

nikt nie układał kwiatów ze skórek pomarańczy

nie było ciebie ani mnie

ani radosnych dni 

ani nocy

z żalu nieistnienia

pomyślę wtedy mój ostatni wiersz

i nigdy go już nie napiszę

Wiesław Fałkowski, HH, kwiecień 2019