Jest taka magia…

falko

Jest taka magia…

Nasz czarny kot na parapecie

ospale się przeciąga.

Ubrany w czarną pelerynę,

z bezgwiezdnego nieba,

ten księżyc wścibski,

co zawsze nam 

przez okno zagląda -

coś dzisiaj blado wygląda.

Mysz, co w ostatni dzień lata

schowała się pod naszym dachem,

mieszka teraz na strychu

i nasionka chrupie ze smakiem.

Żarówka mruga magicznie -

puszcza oko do telewizora.

Jest jeszcze wiele powodów

żeby nie polecieć na Łysą Górę:

ty - jakiś taki rozmarzony,

nie wiadomo czemu czekasz

na magiczne spełnienie

zupełnie niemagicznych pragnień;

nasze dzieci -

trzeba im podpowiadać

gdzie w życiu szukać prawdziwej magii,

a kot wyskakuje z koszyka,

jak królik u magika.

Cóż to za czarna magia,

ktoś zapyta.

Magia w przyrodzie nie ginie.

Jest materia,

jest energia

i jest magia.

A ta magia, 

najbardziej zaczarowana,

najbardziej tajemnicza,

najbardziej odlotowa,

tkwi w tym, 

że wszystkie czarownice w zimie

piją lipową herbatę,

dbają o dzieci, męża…

i kota.

Wiesław Fałkowski falko

Z​ ​cyklu:​ ​Obrazy​ ​nienamalowane Obraz​ ​I​ ​-​ ​Kiedy​ ​nagrodą​ ​są​ ​łzy

falko

Z​ ​cyklu:​ ​Obrazy​ ​nienamalowane 

Obraz​ ​I​ ​-​ ​Kiedy​ ​nagrodą​ ​są​ ​łzy 

wokół​ ​się​ ​szerzy​ ​kicz 

w​ ​szyderczym​ ​uśmiechu​ ​zęby​ ​szczerząc 

szwarc​ ​mydło​ ​powidło 

w​ ​poszukiwaniu  

doznań​ ​estetycznych​ ​wyższego​ ​rzędu 

powoli​ ​przechodzę​ ​na​ ​druga​ ​stronę  

w​ ​sferę​ ​symboli 

warstwę​ ​domysłów 

niedomówień

szukam​ ​piękna​ ​w​ ​literaturze 

muzyce​ ​teatrze 

nade​ ​wszystko​ ​w​ ​malarstwie 

(subtelnie​ ​i​ ​z​ ​wrażliwością 

namalowany​ ​obraz 

pozwala​ ​zagłębić​ ​się​ ​w​ ​podtekstach 

raczyć​ ​się​ ​niedopowiedzeniami) 

chłonę​ ​nie​ ​tylko​ ​wzrokiem 

odczuwam​ ​przez​ ​skórę 

oglądam​ ​całym​ ​sobą 

fakturę​ ​kolory​ ​kompozycję

portret​ ​cudownej​ ​urody 

przyciąga​ ​uwagę​ ​atrybutami​ ​kobiecości 

spuszczone​ ​powieki 

namiętne​ ​usta 

niesforne​ ​kosmyki​ ​włosów 

ramiączka​ ​i​ ​koronka​ ​stanika 

wzbraniający​ ​palec​ ​prawej​ ​dłoni

ta​ ​twarz​ ​młodej​ ​dziewczyny 

to​ ​wyłania​ ​się​ ​to​ ​wtapia 

w​ ​rozmazane​ ​mroczne​ ​tło 

granatową​ ​noc​ ​nieprzeniknioną 

majaczą​ ​gałęzie​ ​drzewa  

może​ ​to​ ​krzak​ ​głogu 

na​ ​grobie​ ​Tristana 

nagrodą​ ​są​ ​łzy​ lśniące​ ​jak​ ​perły 

zapomniane i nienamalowane

Wiesław Fałkowski falko, 2017

Jestem Wiesław cz. 3 - Interregnum

falko

Jestem Wiesław cz. 3 - Interregnum

chcę być wolny

w płynnym społeczeństwie

chcę być wolny i odpowiedzialny

za samego siebie 

egoistycznie i świadomie

zapominam o najsłabszych

odrzuconych nieprzystosowanych kalekich

wygnanych i opuszczonych

autsajderach i uchodźcach

biednych i bezdomnych

tajemniczych przybyszach z kosmosu

i o duchach zmarłych

odwracam się od nich 

odgradzam wysokim murem

zatrudniam strażników

policjantów mojej wolności

instaluję alarmy

zamykam granice

opędzam się bezustannie

szczerzę zęby i zwierzęco warczę

czując zapach obcych

sfrustrowanych ofiar

pozbawionych nadziei

świat staje się coraz bardziej pokruszony

jak roztrzaskane zwierciadło

historia to niekończące się

opowiadanie bezsensownych epizodów

kultura i sztuka poddana

chwiejnej zmienionej interpretacji

umiera razem z nią

jestem oburzony

wiem doskonale czego nie chcę

ale nie wiem czego chcę

bez ambicji budowania ładu

czekam na zmiłowanie

które miało nadejść z góry

nie będzie ani rewolucji

ani boskiego miłosierdzia

zapatrzony w siebie

uwięziony w rynsztoku stratyfikacji

tracę nadzieję że kiedykolwiek 

stanę się prawdziwie wolny

Wiesław Fałkowski falko, 2017

Nieuchronny los czerwonych róż

falko

Nieuchronny los czerwonych róż

Byłem kiedyś, w wielkim mieście Londynie.

Tam słyszałem - grajek na gitarze grał -

melodyjkę, o przepięknej dziewczynie,

co na targ, z naręczem róż czerwonych szła.

Mały żul, za rogiem ulic skrycie stał,

raptem krzyknął i dziewczynę przestraszył,

chwycił kwiaty i na drugą stronę zwiał.

Podły ten - co cudzą własność przywłaszczył.

Czemu płaczesz, złotowłosa dziewczyno,

tobie wszak los, dał urodę wszystkich róż.

Smutek twój, zapewne dawno już minął,

twoje róże - cóż - zwiędły, nie ma ich już.

Nie płacz mała - wszystkie róże powiędną,

kobieta zawsze pozostaje piękną.

Wiesław Fałkowski falko, 2017

Kilka bajkowych postaci i wierszokleta w oparach absurdu

falko

Kilka bajkowych postaci i wierszokleta w oparach absurdu

Wracając z baru pijany Pinokio,

do suchej nitki zdążył przemoknąć.

Napęczniał z nadmiaru wilgoci -

tak mają z drewna strugani idioci.

Przecudnej urody młoda Królewna Śnieżka,

zadała się z gipsowym krasnalem, co w ogrodzie mieszkał.

No i może by się, nic takiego wielkiego nie stało,

ale krasnolud się wzruszył i coś mu się urwało.

Żyjąca w Wiśle, słodkowodna Syrenka,

nie pozwalała nikomu nosić się na rękach.

Lubiła natomiast, gdy jej fragment dolny,

głaskany był pod łuskę, ruchem powolnym.

W oparach absurdu zbłądził Jaś z Małgosią,

Jaś był organistą, Małgosia - gosposią.

Nie miała z nich pożytku tutejsza parafia,

z błądzenia w absurdzie wyszła pornografia.

Na kolację jadł rybę, znany smakosz, Kot w Butach.

Nagle wrzasnął: Ta flądra w pomidorach jest częściowo zepsuta!

Potem nie raz widziałem bez butów i bez spodni miłego futrzaka,

jak z apetytem konsumował flądrę - nie w pomidorach, lecz w krzakach.

Biega po pokoju wkurzony Myszka Miki,

gapi się w lustro i nie gada z nikim.

- A niech mnie porwie jasna cholera,

ja jestem brzydszy od Mick’a Jagger’a!

Pisząc siódmy wierszyk, wierszokleta Fałkowski,

zaczął czegoś do picia szukać i jakiejś zakąski.

Zaklął szpetnie, jak zaklął - tego nie powtórzę.

Rzucił pisanie, poszedł do baru na piwo. Duże.

Wiesław Fałkowski falko, 2017

Tasenografia

falko

Tasenografia

mózg
to faluje to wzbiera
w pucharze czaszki
kiedy myśl zbyt zagmatwaną
z dzbana dolewasz

nagle wytrąca się osad
fusy uczynków
sparzonych dobrymi chęciami

w niewyklarowanej cieczy
sedymentacja następuje wolno
ale nieuchronnie
wspomnienia są cięższe od rozumu

a uczucia
ich zawiesina w mętnym umyśle
opada pod wpływem grawitacji
i sił bezwładności najwolniej

te fusy długo jeszcze będą
przyspieszały metabolizm
i bicie serca
lipidy przemienią w słodycz
i zamaskują skutecznie
zapach zbyt wczesnego rozstania
zbyt szybko nadchodzącej jesieni

Wiesław Fałkowski falko. 2017