Nieskończenie mały ułamek teraźniejszości

falko

Nieskończenie mały

ułamek teraźniejszości

Budzę się w nocy.

Próbuję ponownie zasnąć.

Niespodziewanie pojawia

się niepokój innego rodzaju,

metafizyczny niepokój wyższego rzędu:

jakby tak na chwilę przestać istnieć?

Tak naprawdę przestać istnieć całą swoją istotą?

Porzucić ciało i umysł.

Wszystkie sprawy,

wspomnienia,

ludzi,

zwierzęta,

gwiazdy,

powietrze.

I wtedy naprawdę przestaję istnieć.

Na nieskończenie mały

ułamek teraźniejszości.

Przestaję oddychać,

pamiętać,

spłacać kredyty,

wygrywać i przegrywać,

żyć na kocią łapę,

żenić się,

rozstawać,

czuć strach i zimno,

radość i gorąco,

żałować za grzechy,

przepraszać za winy,

upijać się na smutno,

mieszkać w małym mieście,

tęsknić.

I wtedy przez nieskończenie mały

ułamek teraźniejszości

czuję, pomimo braku istoty i sensu,

paraliżujący strach,

że trzeba zaniechać

i na chwilę wrócić jeszcze

do przyszłości.

Budzę się w nocy. Próbuję ponownie zasnąć...

Wiesław Fałkowski, 2016
Koniec nowego świata czyli prolegomena do wieczności, 2017, Inowrocław, ISBN 978-83-947558-1-2