Po właściwej stronie tęczy

falko

Po właściwej stronie tęczy

Słońce zachodzi.

Pada deszcz.

Jeszcze letni, a może już jesienny?

Zmierzch resztkami światła maluje kolorową tęczę.

Nad koronami drzew.

Na niebie granatowym o tej porze dnia.

W kulistych kroplach deszczu jaskrawe promienie

zachodzącego Słońca załamują się, odbijają,

rozszczepiają na siedem radosnych barw.

A nocą?

Nocą srebrzyste światło Księżyca

w słonych kropelkach łez płynących po policzkach

tworzy inną siedmiobarwną tęczę.

Księżycowy blask pod ostrym kątem małych i wielkich trosk

maluje ją takimi samymi, a jednak innymi kolorami.

Czerwona krew i strach, że jutro nadejdzie zbyt późno.

Pomarańczowe słońce zwiastujące rychłą jesień życia.

Żółty blask monet fałszywych i ból zdrady.

Zielona trująca pleśń i strach, że przyjdzie choroba i pech.

Niebieski smutny deszcz płacze wielkimi kroplami,

aż strach w smutku zasypiać.

A nasze dzieci w okrutnym kolorze indygo,

że zawistne, zawzięte i bez sumienia?

A fioletowa żałoba w samym środku tej tęczy,

że fioletowym całunem okryje?

Stanąć po właściwej stronie tęczy

to znaczy śmiać się.

I płakać.

Po równi.

I żyć.

I przepłynąć na drugą stronę

głębokiego jeziora.

Słonego jeziora łez.

Wiesław falko Fałkowski
Pisz i czytaj wiersze, Antologia pod redakcją Ryszarda Mierzejewsjiego, Pieszyce 2016