Listopadowy wiatr

falko

Listopadowy wiatr

listopadowe topole bez liści

słychać jak szept cichnie

nie cichnij 

wietrze wiej

szeleść skowycz

złorzecz śmierci

śmiej się z niej

głośno śmiej

napluj deszczem 

prosto w twarz

szarp jej szaty

rwij jej płaszcz

zatańcz przed nią

mokrym liściem

i przekleństwem

w oczy ciśnij

na cmentarzu 

przewróć krzyż

rwij w kawałki

sieć pajęczą

krzycz szaleńczo

głośno krzycz

wytrąć śmierci

z martwych rąk

poplątany przędzy wątek

zasupłaną życia nić

na poety zatańcz grobie

niech poczuje siłę w sobie

wierszoklety zimny trup

i na chwilę niech ożyje

żeby śmierci śmiać się w twarz

i przez jedną chociaż chwilę

żywym słowem ją zawstydzić

napisanym w grobie wierszem

w żywe oczy z śmierci szydzić

a ty wietrze mocno wiej 

szeleść skowycz

złorzecz śmierci 

śmiej się z niej

głośno śmiej

Wiesław Fałkowski, HH, listopad 2018

Uboga opera

falko

Uboga opera

moja opera uboga

jak płaszcz pocerowany

poskładany z kawałków

pozszywany z pragnień

wstydliwych marzeń niewypowiedzianych

żądań niezaspokojonych

i cichego skowytu

o poranku

kiedy pragnienie i głód

skłania do zjadania

własnych słów

owoce złego i dobrego

są cierpkie i słodkie zarazem

ledwie pomyślane

fermentują

zwalają z nóg

resztki poszarpane

upiorne czarne kruki

wydziobują z moich myśli

jak z oranej ziemi

białe larwy podziemnych owadów

w pamięci pozostają plamy

zostałem okłamany

nie ma

na mojej drodze

ani boga ani jego syna

ani żadnej rzeczy

tam stoją tylko

zbrojni w szyderstwa żołdacy

pilnujący wejścia

do zielonych wzgórz

on zmartwychwstał

jak zapowiedział tak zrobił

zmartwychwstał

jego tu nie ma

odszedł

kogo szukamy

kogo ja szukałem

dręczony poczuciem winy

biegnąc pospiesznie przed siebie

przez całe plugawe życie

a i teraz

pochylony nad otwartym grobem

nim pogrzebion

łaski czekam

czy kary

Wiesław Fałkowski. HH, listopad 2018

Remi & Falko - Song dla Pana L

Available now from:

iTunes https://itunes.apple.com/gb/album/son...

Amazon https://www.amazon.co.uk/feat-Wieslaw...

Google Play - https://play.google.com/store/music/a...

Cdbaby - https://store.cdbaby.com/cd/remigiusz...
Spotify - https://open.spotify.com/artist/3H4dr...
Deezer - https://www.deezer.com/en/artist/1489...
Tidal - https://listen.tidal.com/track/89427196

Directed by: Daniel Cichy
Edited by: Agnieszka Rebosz

Text: Wieslaw Fałkowski
Music and Vocal: Remi Juskiewicz
Harmonica: Paweł Szymański
Dance performed by: Agnieszka Rebosz

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Bio (En)

In February 2017, Remi has started a collaboration with Wieslaw Falkowski, who is a poet living in Inowroclaw, Poland. This initiated a new direction in their career Sung Poetry. The project temporarily titled Remi & Falko, in short time issued 16 songs and had been developed with numerous gigs and new compositions taking place. An album is also being planned. For now, Remi produces music and play gigs, while Falco writes lyrics.

Email: remi.falko.project@gmail.com
FB: https://www.facebook.com/remifalko
Web: http://remi-studio.com/?p=1

Utwór
Song Dla Pana L. (feat. Wieslaw Falkowski & Pawel Szymanski)Wykonawca
Remigiusz Juskiewicz
Album
Song Dla Pana L. (feat. Wieslaw Falkowski & Pawel Szymanski)
Na licencji
CD Baby (w imieniu wytwórni Remi & Falko)

Poszukiwacz miłości idealnej

Poszukiwacz miłości idealnej
Stachowi, w 150 urodziny.

Kobieto,
noszę twój obraz w sobie
i bezustannie go tworzę.
Czy jesteś wytworem mojej wyobraźni?
Czy, jednak może,
narodziłaś się w fizycznej postaci?
Może tyś Ewa – z żebra Adama stworzona
i tak ze mną spleciona,
że ty nie możesz być kobietą tylko,
a ja już nie mogę być mężczyzną bez ciebie.

Ja jestem sprawca, kreator równy bogu,
a jednak tak niepełny, tak rozdwojony,
że żyć już nie mogę bez ciebie,
bez mojej drugiej połowy.

Kobieto,
tyś jest samą naturą,
twoją domeną instynkt,
płodność, chuć i pożądanie.
Nasze ciała, materialne powłoki, to więźniowie duszy.
Niech duch droczy się z materią,
a materia walczy z duchem,
a my, zatraćmy się na chwilę w transcendentalnym szale rozkoszy.

Kobieto,
może ty jesteś Salome,
uwodzicielska kusicielka
pragnąca jedynie mojej zguby?
Rozniecasz w kochanku ogień,
skrywany głęboko sadyzm,
nekrofilskie pożądanie?
Ja pragnę twego ciała,
ty zabierasz mi duszę.
Raz z ciebie niewolnica,
innym razem – pani.

Jestem Androgyne.
Szukam kochanki idealnej,
bo szukam kobiety w sobie,
są dwie płcie w każdej istocie:
jest trochę ciebie we mnie,
a mnie jest cząstka w tobie.
Rozdzieleni – cierpimy,
tęsknimy za mistyczną pełnią,
za duchową i fizyczną Dwój-Jednią.

Mój własny świat,
cały mój kosmos,
stworzony i oparty na chuci.
Pożądanie, rozum, dusza,
walczą ze sobą wytrwale:
id, ego oraz superego.
Kłaniam się panie Freud –
niech pan się ode mnie uczy.

Wiesław Fałkowski, 11-05-2018

Ulotność

falko

Ulotność

zdarza się tak
że ani wędrówka po lesie
ani zieloność traw 
ani spacer ulicami miasta
nie przynoszą ulgi
niepokój ściska trzewia
wstrząsa wnętrzem
każe szukać w umyśle zdarzeń
przeszłych minionych ukrytych
na krańcu pamięci
na początku zapomnienia

Skórzybut rozdrażniony
widokiem ludzkich postaci
znudzony
widokiem drzew
wejdzie wejściem dla inwalidów
do knajpy na rogu ulicy

przyszło mu do głowy niespodziewanie
uzdrowić się od tej cholernej byle jakiej codzienności

pnie się
wdrapuje po schodach z nadzieją
że o tej późnej godzinie
nie będzie już żadnych gości

siedząc na wysokim stołku przy barze
samotnie wypije wódkę
kiedy już zamyślona
zasmucona nie wiedzieć czym
młoda dwudziestoletnia zaledwie
śliczna dziewczyna-barmanka
naleje
pierwszego
drugiego
trzeciego

później Skórzybut
wyjdzie zawiedziony
zawstydzony
że wódka była ciepła
zbyt droga
a dziewczyna za barem
zbyt młoda
zbyt smutna
zbyt niedostępna

Skórzybut przeklinając ówczas Kierkegaarda
pozostanie z nadzieją że jako istota ludzka
w pełni odpowiedzialna

skazana na wolność bezgraniczną
jednocześnie jako człowiek
otoczony przerażającą pustką
w swojej nieskończoności
wypełnionej katastroficzną grozą

troską o coś tam o coś tam
(co pojąć od razu nie sposób
ontologia i metafizyka)
nie odczuje przejmującego na wskroś
uczucia lęku i beznadziei istnienia

na koniec
zaśnie w barłogu
utkanym z nałogów
wyściełanym zwykłymi ludzkimi pragnieniami

Wiesław Fałkowski
z książki: O czym szepczą podziemne owady
© Wiesław Fałkowski, 2018, ISBN 978-83-947558-2-9
(w przygotowaniu)
ilustracje: © Wiesław Fałkowski

Stary las

falko

Stary las

las żyje
jego istotność
zdaje się być jedynie postulatywna
jednak żyje
dostojnością drzew
bujnością krzewów
zielonością traw
cienistością paproci
miękkością mchów
i szeptem podziemnych owadów

niezliczoną liczbą zielonych igieł
igiełek listków źdźbeł liści i łodyg
w niemających nic z mistycyzmem wspólnego
procesach fizyczno-chemicznych
zamienia wodę w wino
węgiel w chleb

kiedy Skórzybut ściął drzewo
upadło z jękiem
i umarło
wtedy po raz pierwszy usłyszał
niespokojny szept podziemnych owadów
i zdziwił się
bo przecież nie było w tym nic mistycznego

Wiesław Fałkowski
z książki: O czym szepczą podziemne owady
© Wiesław Fałkowski, 2018, ISBN 978-83-947558-2-9
(w przygotowaniu)
ilustracje: © Wiesław Fałkowski

Perły Morza Egejskiego

Tamara Łempicka, "Wiosna" , olej na desce, 1928, własność prywatna

Perły Morza Egejskiego

Mam na imię Issa, jak miasto, w którym się urodziłam.
Od kiedy stałam się kobietą, przechodzę z rąk do rąk.
Jestem niewolnicą tych, którzy wygrywają wojny i kreują porządek rzeczy.
Którzy tworzą czas i władają moim światem.
Jestem jedną z siedmiu sióstr ofiarowanych Achillesowi.
Jesteśmy jak zabawki, jak rzeczy – piękne, co prawda, ale bez większej wartości.

Na mojej wyspie Lesbos wiosna trwa wiecznie.
Słońce wschodzi nagle i nagle zachodzi.
Kwiaty we wszystkich kolorach tęczy pachną całą dobę.

Uwielbiam czas, kiedy zakwitają białe bzy.
Moje oczy lśnią wtedy jasnym światłem gwiazd.
Odbijają ich blask – tak jak nocą – granatowe wody Morza Egejskiego.

Wczoraj zerwałam gałąź bzu i podarowałam ją czarnowłosej Antissie.
Wzięła ode mnie upojnie pachnącą kiść białych, drobnych kwiatów
i spojrzała mi prosto w oczy.
– Czy wiesz, że podarowany biały bez, to wyznanie miłości?

***

jestem jedną z siedmiu ofiarowanych
jedną z siedmiu pięknych
należałam do Agamemnona
należałam do Achillesa

mam na imię Issa
jak miasto w którym się urodziłam
na Lesbos białe bzy zakwitają najwcześniej

czarnowłosa Antissa wzięła ode mnie gałązkę
i niewinnym głosem powiedziała
będę cię zawsze kochała

dotknęłam delikatnie jej ramienia
odwróciła głowę w moją stronę
patrzyła na mnie uważnie
moje oczy zwilgotniały
nabrzmiałe usta wyszeptały
całuj pieść kochaj

przytuliłam piersi do aksamitnej skóry kochanki
sutki nabrzmiały kiedy się poruszyła

przez ciała przebiegł delikatny dreszcz
tak jakby wiosenny deszcz zrosił nasze ciała
kropelkami rozkoszy

namiętność
do utraty tchu
bez wstydu
na zatracenie
na wieczność

Wiesław Fałkowski, 19-04-2018

Iluzja wielkości, obietnica nieśmiertelności

Iluzja wielkości, obietnica nieśmiertelności
z cyklu: Obrazy nienamalowane, obraz V 


wracając
usiłujesz drzwi otwierać otwarte
za nimi łatwo zdobyte
a jednak niezdobyte
bogactwo materialne-niematerialne
iluzja wielkości
obietnica nieśmiertelności
chcesz sięgać
po monumentalne atrybuty
życia wiecznego

twój obraz nienamalowany
kontur widziany wyobraźnią
ledwie lekko zarysowany
wypełniasz nieporadnie
przywołując z pamięci
kolory przeszłości
i plamisz płótno

impresja abstrakcja ekspresja
realny obraz rzeczywistości
wyimaginowany hiperrealizm
nie rozpoznasz swojej myśli
zapomnij
ostrogi zostaw na padoku
idź spać i śnij spokojnie
sen prosty i przejrzysty
o domu o swoim domu
nie warto przecież grać cynicznie
o miejsce w szyku

nie jest hańbą nie zdobyć szczytu
wrócić pokonanym lecz niepokonanym
zostawić drzwi na oścież otwarte
i cierpliwie czekać

wyświechtanymi słowami klamką zapaść
nie podrywaj się zbyt wcześnie
może któregoś dnia
narodzi się nadzieja
by zdobyć kolejną sprawność
a przyszłość
stanie się obrazem namalowanym
spełnieniem
i nie przeszkodzi ani śmierć ani poezja

Wiesław Fałkowski, 10-04-2018

Burzówka

falko

Burzówka

burzówkę
postawili ludzie we wsi
a wieś sąsiadowała z borem
było tak już od setek lat
ani bór
ani wieś
nie mogły tego zmienić

umierali
rodzili się
powstawały nowe domy
to prawda
coraz bardziej odległe od lasu
coraz bliżej jeziora
tam osiedlali się ci co łowili ryby
stamtąd ścieżka prowadziła
w stronę burzówki –
dzwonnicy wysokiej
budowli wspartej na słupach
zwieńczonej dachem w kształcie –
Santa Casa di Loreto – Świętego Domku z Loreto
z zaznaczonymi drzwiami po stronie północnej
oknem po stronie zachodniej
i parą drzwi od południa

Skórzybut
tak jak i wszyscy mieszkańcy
wsi na skraju lasu
i innych okolicznych osad
i ci którzy polowali na zwierzynę
i ci którzy uprawiali rolę
i ci którzy łowili ryby
a nawet ci od smoły i dziegciu
wiedzieli
byli pewni
głęboko w to wierzyli
że najmniejszy dzwonek loretańskiej dzwonnicy
odstrasza płanetników – złe duchy
pokraki przebierańce
w czarnej pelerynie
spiczastej czapce
siedzące okrakiem na burzowej chmurze
ściągające nieszczęścia na domostwa
żywioły na uprawy
choroby na ludzi
co nie dali im świeżego jajka od czarnej kury
białego mleka od czarnej krowy

...dzwonki

dzwonki dzwoneczki

chrońcie nas ode złego wszelkiego

chroń nas Matko Boska Loretańska

pod twoją opiekę oddajemy się teraz

i na wieki wieków

Matko

połam pioruny

rozkrusz gromy

zwołuj żywych 

umarłych opłakuj –

ulgura frango...

przyszedł jednak zły czas
kiedy przetopiono wszystkie dzwonki
na miecze
rozpoczęła się rzeź
która nie ma końca
i trwać będzie wieki

Skórzybut westchnął
na cóż mi słuchać podszeptów podziemnych owadów
o rozumie i szaleństwie
kiedy nie ma już tajemnicy
co wzywała mnie by odmówić Anioł Pański
nic nie wzywa mnie do Majowego Nabożeństwa
nie chroni od złych mocy
gradobicia
nagłej śmierci
pokusy
i nie ochroni mnie od szaleństwa

Wiesław Fałkowski, 2018
z tomu: O czym szepczą podziemne owady (w przygotowaniu)
ilustracje: falko

Orka na zagonie

falko

Orka na zagonie

z cyklu: Obrazy nienamalowane, obraz IV 

We śnie

jasno jak na jawie

pejzaż oranego pola

namalowany-nienamalowany

Na zagonie

białe i czarne rozkrzyczane ptaki

żarłocznie rozradowane

a to siadają

a to zrywają się do lotu

za pługiem co odwraca skiby szczodrej ziemi

Orana rola 

pachnie pszennym podpłomykiem

na rozżarzonych fajerkach

lecz

inaczej na początku

po środku

i na końcu

Dalej

przy drodze kapliczka

którą postawił ktoś

w dawno przeszłym czasie

gdy ludzie jeszcze boso tędy chodzili

na skróty 

do kościoła w drugiej wsi

Klęczą

kobiety o perłowych włosach

klepią pacierze

modląc

byś obronił ode złego

i od nagłej śmierci

Kolorowe wstążki

papierowe kwiaty 

drutem przypięte 

do twojego krzyża

wiatr niepokorny targa

A na zagonie

za pługiem

białe i czarne ptaki wydziobują

tłuste larwy szepczących owadów

z lśniącej ziemi

odwracanej pacierz za pacierzem

Wiesław Fałkowski falko, 22-03-2018

Polskość

falko

Polskość

jawa snem pachnie

sen jawą

mieszają się zapachy codzienności

czuję je nie tak bardzo dotkliwie

od kiedy częściej otwieram umysł

i dokładnie wietrzę

przestałem słuchać polityków

oglądać polskie komedie

filmy psychologiczne

i publicystykę w tylewizorze

nie przestałem myśleć o przyszłości

chyboczą się drzewa mojej wyobraźni

jestem daleko

już w jutrze co nadejść miało

ale kto to wie 

kiedy nadejdzie

ciągle 

czekam na dzień

kiedy nastąpi zbieg zdarzeń

którego noc nie zdoła rozerwać na strzępy

i rano nie będę musiał

cerować i zszywać kapoty okryj-biedy

rwącymi się coraz częściej 

nićmi intelektu

na skutek usterek technicznych

i dziwnym zrządzeniem przekornego losu

lepsze jutro zostało odwołane

nie mam pewności

czy mój bilet (wilczy)

nie straci całkowicie ważności

oszczędźcie mnie 

producenci iluzji

specjaliści od social mediów

wróżbici wspaniałej przyszłości

i wszyscy święci

ja tak potrzebuję spokoju

bałtyckiej plaży piaszczystej

kamienistej drogi

cienia rozłożystego drzewa

biało-czerwonej flagi

i dobrze zmrożonej

polskiej wódki

Wiesław Fałkowski falko, 14-03-2018

Herezjarcha

falko

Herezjarcha

pozbawiony wiary
czekam niecierpliwie
na wyklęcie

heretyk w twoim kościele
kobieto
matko naszych dzieci

witaj w niebie
witaj w piekle poeto

Wiesław Fałkowski

Garść gorzkich migdałów

falko

Garść gorzkich migdałów

idąc spać

nie nastawiłem zegarka

obudziło mnie pragnienie

sięgnąłem po butelkę z wodą

upiłem kilka łyków

wstałem umyłem zęby

ogoliłem się wziąłem prysznic

ubrałem się i zszedłem do kuchni

zaparzyłem kawę w stalowej kawiarce

podgrzewanej na gazie

aromat pobudzał zmysły

namawiał do myślenia

do miseczki wsypałem garść migdałów

(uwielbiam kiedy ich gorycz

miesza się z miętowym posmakiem

pasty do zębów)

spojrzałem na zegarek

było jeszcze wcześnie

w domu nie było słychać żadnych odgłosów

przeszedłem do pokoju obok

na półce znalazłem płytę

z francuskimi piosenkami

zacząłem słuchać

cicho by nie zmącić porannej ciszy

wewnętrznego spokoju

i mgły za oknem

usiadłem wygodnie w fotelu

kawa nadal pachniała kusząco

upiłem łyk potem drugi

sięgnąłem po książkę Herberta

leżała otwarta

na stoliku obok fotela

zacząłem czytać

kim jest pan Cogito

każdy ma takiego Cogito

jakiego sobie wymyśli

pomyślałem

wtedy usłyszałem jej kroki

schodziła po schodach

(ona szła powoli a moje serce szybko)

pachniała jeszcze snem

uśmiechnęła się tajemniczo

jakby już wiedziała że ją pokochałem

zakochać kochać pokochać

odmieniałem w myślach

czy to w ogóle jest możliwe

w tym moim oksymoronicznym biegu

“do ciemnego kresu po złote runo nicości”

ciekawe co o tym myśli

pan Cogito

Wiesław Fałkowski, 26-02-2018

Obłok Magellana

Milosav Druckmuller (Brno University of Technology)

Obłok Magellana

długo szedł

stanął na górze

droga skończyła się

i dalej iść już się nie dało
słyszał kiedyś cichy szept o tym
że droga czas i wszechświat
są nieskończone
i że zawsze trzeba dokądś zmierzać
bezustannie

cóż to za góra

– pomyślał Skórzybut

pagórek zaledwie

jednak trwało

nim wspinając się mozolnie

dotarł tutaj

na sam koniec drogi

siadając

na zwalonym przez burzę pniu

popatrzył wokół

a tu niebo nad nim

chmury tak blisko nad głową

nosem by je wciągnął

i jeziora błękitne

odbijają się w oczach

przeciekają

spływają

kroplami po policzkach

do ust

i trawa zielona na zboczu

(Skórzybut łapczywie wciąga powietrze kilka razy)

zapach więdnącej miesza się

z tajemniczym zapachem

nadchodzącego zmierzchu

cienie coraz dłuższe i dłuższe

uciekają

słońce zachodzi

Skórzybut leży zapatrzony w gwiazdy

atrament granatowy

powoli wypełnia jego umysł

marzy o podróży nieodbytej

do Obłoku Magellana

Wiesław Fałkowski falko,12-02-2018

Frida – Autoportret z małpą –1940

Frida

przedmiot czy podmiot
obiekt czy obserwator

w ramionach żądzy i pragnień
czy bezpiecznej pieszczoty

na szyi wstęga
zawiązana w kokardę

atrybut dziewczęcej niewinności
czy pętla?

Wiesław Fałkowski falko, 08-02-2018
obraz: Frida Kahlo, Autoportret z małpą –1940

Absorptio z cyklu: Obrazy nienamalowane, obraz III

falko

Absorptio
z cyklu: Obrazy nienamalowane, obraz III

myślę
o tym obrazie
przede mną
obok
za mną

zbyt szary
mało transparentny
(takie modne słowo)
nieoczywisty

szukam oparcia
patrząc uważnie
ale nie ma

abstrakcja
czysta forma
treść zagubiona
nieodgadniona

jednak pochłania mnie
bez reszty
więzi
zaprząta umysł
obezwładnia
nie pozwala odejść bezkarnie

rozpuszczam się jak cukier w kawie

może gdyby był namalowany
byłoby inaczej


Wiesław Fałkowski falko, 07-02-2018

Te łzy trzeba wypłakać – piosenka Remi&Falko

Mija właśnie rocznica współpracy autorskiej w ramach projektu Remi&Falko. Szykuje sie koncert w Anglii z tej okazji. Wszystkich serdecznie zapraszam. Informacje znajdziecie tu:
https://www.facebook.com/events/144822256203929/

Rocznica rocznicą, ale pracować trzeba dalej. Dzisiaj przedstawiam nową piosenkę. 

Trochę smutna, ale mam nadzieje, ze sie wam spodoba. Poniżej wiersz, który jest jeszcze smutniejszy. To on był pretekstem do napisania piosenki.

Te łzy trzeba wypłakać

wszystkie słowa pocieszenia
rozsypują się nagle
jak grudki ziemi wybieranej
z głęboko kopanego grobu
te łzy trzeba wypłakać
trzeba płakać do ostatniej łzy
aż oczy staną się suche od płaczu
łkać trzeba do samego końca
wypłakać wszystkie łzy
wtedy dopiero
można śmiać się
cieszyć się w pełni
każdą chwilą
każdym dniem
każdą cząstką duszy
każdym atomem ciała
wchłaniać unoszące się
jak poranna mgła po deszczu
zgłoski radości
by potem znowu płakać
gdy słowa pocieszenia
jak grudki ziemi kolejny raz
zadudnią o wieko trumny

falko, 2016

Kolorowe sukienki

Obraz - olej na płótnie, Dorota Górczyńska-Bacik

Kolorowe sukienki

powiedz miły
w której sukni mam
na twoim pogrzebie
zatańczyć

czy w tej zielonej
co miałam ją wiosną na sobie
kiedy młode pędy winorośli
szukały
razem z nami
namiętności w słońcu

czy
w tej złotej
co brałeś mnie w ramiona
w łanach żyta
pieściliśmy się skrycie

a może w tej niebieskiej
z chabrów tkanej
co ją latem
dla ciebie włożyłam
kiedy boso szliśmy
przez wieś
w niedzielę do kościoła
trzymając się za ręce

a wiesz
mam jeszcze tę szarą
pamiętasz
napisałeś wtedy wiersz dla mnie
a ja płakałam
bo myślałam że dla innej piszesz
a ty spojrzałeś w oczy
i pocałowałeś

a czarną żałobną

nie
tę czerwoną włożę
w niej dla ciebie zatańczę
pamiętam
powiedziałeś kocham
dałeś mi wtedy
kwiat
ze skórek pomarańczy

Wiesław Fałkowski, 20-01-2018

Kwiaty pomarańczy

falko

Kwiaty pomarańczy

w gajach

na zboczach

białe kwiaty pomarańczy

sypią płatkami jak śniegiem

który przecież

na Costa Blanca nigdy nie pada

później

w gorącym słońcu Andaluzji 

dojrzewają dorodne owoce

uczucia dojrzewają tak samo jak pomarańcze

potrzeba im

namiętności lata i oziębłości zimy

orzeźwienia nocy i blasku dnia

światła i cienia

tak

ludzie dojrzewają jak pomarańcze

choć chętnie skrywają się w cieniu

rosnących wokół żywotników

chroniących ogrody przed wiatrem

duszę przed melancholią

Wiesław Fałkowski falko, 04-01-2018