te łzy trzeba wypłakać

falko

te łzy trzeba wypłakać


wszystkie słowa pocieszenia
rozsypują się nagle
jak grudki ziemi wybieranej
z głęboko kopanego grobu
te łzy trzeba wypłakać
trzeba płakać do ostatniej łzy
aż oczy staną się suche od płaczu
łkać trzeba do samego końca
wypłakać wszystkie łzy
wtedy dopiero
można śmiać się
cieszyć się w pełni
każdą chwilą
każdym dniem
każdą cząstką duszy
każdym atomem ciała
wchłaniać unoszące się
jak poranna mgła po deszczu
zgłoski radości
by potem znowu płakać
gdy słowa pocieszenia
jak grudki ziemi kolejny raz

zadudnią o wieko trumny

Wiesław falko Fałkowski
poezja-sztuka.com
Dzisiaj tu pięknie, niebo nie płacze... Wiersze na Święto Zmarłych.
Antologia pod redakcją Ryszarda Mierzejewskiego (w przygotowaniu)

Słońce uwolni od Strachu

falko

Słońce uwolni od Strachu

Czy mamy prawo stojąc przed Bramą,
Czując narastający Gniew
Zapomnieć o Słodkim Miłosierdziu?

Czy mamy prawo skruszeni Jękiem
Cierpliwie czekać na Wieczny Odpoczynek?
Pokornie zapomnieć o Zemście?

Wstrzymując Oddech,
Strapieni Łzami
Szukać Miecza i Włóczni?

Słońce uwolni od Strachu,
Błękitne Niebo nad nami.
Pod nogami Kałuża Krwi.

Wiesław falko Fałkowski, 2016

Zmiana narracji

falko

Zmiana narracji

W wielkich miastach

kolorowi mieszkańcy,

uczestnicy wiecznego maratonu

do pomyślnej przyszłości,

myślą, że przyszłość

to taka wyspa szczęśliwa,

do której dopłyną tylko

wybrani bohaterowie.

Zmiana narracji czyni z nich mistrzów

w kreowaniu opowieści

o własnej rzeczywistości.

O sukcesach,

pieniądzach,

zmianie wizerunku,

makijażu permanentnym,

samochodach,

całonocnym seksie,

powiększonym penisie,

pomniejszonych piersiach,

weekendzie w Emiratach,

egzotycznych tygodniowych wakacjach,

bo przecież na dłuższe szkoda czasu.

W piątki i soboty upijają się

w modnych klubach

kolorowymi drinkami.

W poniedziałki rano

po porannej kawie

palą skręta,

myją zęby kokainą

i wracają do wiecznego biegu

do pomyślnej przyszłości.

Któregoś poniedziałku bohaterowie

myjąc zęby po porannej kawie,

zauważą w lustrze starego człowieka.

Zauważą rozczarowani,

że każdemu, bez wyjątku

pisana jest jakaś przyszłość.

Maraton toczył się dla wszystkich

w takim samym zawrotnym tempie

trzy tysiące sześćset sekund

na każdą przeżytą godzinę.

Na mecie nie ma pokonanych.

Na mecie nie ma zwycięzców

i jakakolwiek wcześniejsza

pieprzona zmiana narracji

nie miała tutaj żadnego znaczenia.

Wiesław falko Fałkowski, 2016

Jest tak mało rzeczy, którymi warto się martwić

falko

Jest tak mało rzeczy, którymi warto się martwić

 

Cieszę się, że jesteś szczęśliwa,

chociaż nigdy nie wierzyłem,

że szczęścia może być aż tak wiele.

Może nie trzeba być aż tak obowiązkowym?

Nie trzeba w wakacje tyle czasu poświęcać na francuski.

Może nie trzeba aż tak bardzo wierzyć mediom?

Wszystkie wojny toczą się za morzami,

a jeżeli bliżej to i tak co najmniej

trzy przecznice od nas i nas nie dotyczą.

Życie nie jest aż tak skomplikowane.

Ludzie mordują się z powodów politycznych,

a nie z powodów osobistych.

To nic osobistego,

mówi zabójca do swojej ofiary

strzelając jej w czoło.

Tak, życie i śmierć są dzisiaj tak mało skomplikowane,

że Szekspir nie miałby o czym pisać.

Nadeszły czasy Tarantino,

Bergman odchodzi do lamusa.

Dziennikarzy bardziej intrygują krwawe plamy na asfalcie,

fragmenty ludzkiego mózgu na ścianie kamienicy

niż przyczyny krwawienia i stan umysłu zabójców.

Cieszę się jednak, że jesteś tak szczęśliwa,

chociaż nigdy nie wierzyłem,

że szczęścia może być aż tak wiele.

Pamiętaj, że są też takie kwiaty,

które pachną dużo gorzej niż chwasty.

Jest tak mało rzeczy, którymi warto się martwić.

Wiesław falko Fałkowski, 2016

W zaklejonej kopercie

falko

W zaklejonej kopercie

Przyślij mi swoje pocałunki

w zaklejonej kopercie.

Listem priorytetowym.

Umieść je między wierszami

napisanego tamtej nocy

opowiadania o naszej miłości.

Dotrą przed zachodem słońca.

Wieczorem rozerwę kopertę,

pocałunki rozsypię na stole.

Będę dotykała je

opuszkami palców,

muskała ustami.

Tamtej nocy powiedziałeś,

że pocałunki zrobione są

z tego samego materiału

co marzenia i sny.

Zasnę wtulona

w poduszkę,

będę śnić pocałunki,

rzęsami zmiotę okruszki

rozkoszy.

Rano pijąc

poranną kawę

wyślę ci esemesa.

Z pocałunkiem.

autor: falko

maj 2016

Chętnie uległem obietnicy

falko

Chętnie uległem obietnicy

Na czterech krańcach świata

zabłądziłem między

setkami kolorowych reklam

dilerów wszelkiej pomyślności,

utopijnych kaznodziejów

sprzedających życie wieczne

z gwarancją na trzy lata.

Utkwiłem na dłużej

między obietnicą

wiecznie lśniącej skóry,

niesiwiejących włosów oraz

nieprzemijającej młodości

i miłości.

Jak chętnie uległem fałszywej

obietnicy spełnienia pragnień,

obietnicy, że nic się nie stanie.

Rzucony na pastwę niezliczonych transparentów

gwarantujących bezpieczeństwo,

dodatni bilans szczęść i nieszczęść.

Łatwo uwierzyłem, że zawsze

będę robił z przyjemnością

tylko to co naprawdę lubię.

Teraz, liżąc rany,

usiłuję oddzielić ziarno od plew,

sens życia od jego bezsensu,

odrobinę szczęścia od bezmiaru nieszczęść

i próbuję robić to

co choć trochę daje radości.

Przestałem naiwnie wierzyć

w transparentne reklamy

i w życie wieczne.

I w miłość.

Wiesław falko Fałkowski, 2016

Tego samego dnia

                                                                                                                      falko




Tego samego dnia
z cyklu: Solanki, czyli falkografioły ze szczyptą soli...


Tymczasem w Giverny piękna pogoda.
Temperatura dwadzieścia pięć stopni w cieniu.
Słoneczny jest dzień.
Lekki wiatr południowo-zachodni przesuwa
puchowe białe obłoki od strony Sekwany.
Wilgotność powietrza umiarkowana
- sześćdziesiąt dziewięć procent.
W La Capucine Giverny przy
Rue Claude Monet 80
można zjeść Tartiflette Norman,
ziemniaki zapiekane z boczkiem
z dodatkiem cebuli, stopionym camembertem,
crème fraîche i jabłkami.
Wszystko to skropione obficie
boskim calvadosem.
Na deser normandzka szarlotka,
do picia normandzki cydr i normandzki calvados.
Normandzkie jabłka nie nadają się do jedzenia.
Wąskie uliczki, murowane z kamienia
dzikim winem porośnięte domy,
ogrodowe alejki, opodal niewielki stawek.
Wokół stawu dzikie róże, płaczące wierzby,
na stawie nenufary.
Dalej za stawem pasą się beżowe krowy.
Park, staw i nenufary
dużo ładniejsze na obrazach Moneta.
Na tym polega geniusz.

A w Solankach pada deszcz.
Mokną parkowe ławki, betonowy paw,
generał Sikorski, drzewa, kwiaty,
mieszkańcy i kuracjusze.
Mokrym od spływającej solanki tężniom
deszcz dodaje uroku.
Srebrzą się na faszynowych rózgach
krople deszczu i rozpuszczonej soli.
Już nikt ich nie oddzieli,
spływają w dół w swoistej
deszczowej symbiozie.
A kaczki na stawie?
Kaczkom deszcz nie przeszkadza.
Ludzie i psy chowają się pod parasole.
Pod parasolami liżą owocowe lody.
W Pijalni Wód Inowrocławianka
kuracjusze piją herbatę i wódkę.
Mokre mamy lato tego roku.
Dalej za stawem mokną zioła i róże.
W kroplach deszczu zaklęte kolory, zapachy.
Nawet w pochmurne dni deszczowe
park wygląda okazale.
Prawie tak samo jak na starych fotografiach.

Wiesław falko Fałkowski, 2016 
Bluzeczka z Wieżą Eiffla
Pocztówki Poetyckie
Antologia pod redakcją Ryszarda Mierzejewskiego, Pieszyce 2016

Bajka o ‪#‎CzerwonymKapturku2016‬

falko

Bajka o #‎CzerwonymKapturku2016

Babciu, dlaczego ty masz takie duże literki w iPhonie?

Duże literki? Żeby je lepiej widzieć,

jak czytam esemesy od ciebie  kochanie.

Babciu, czemu masz ustawiony iPhone na głośne mówienie?

Głośne mówienie?

Żeby cię lepiej słyszeć, jak do mnie dzwonisz wnusiu.

Babciu, dlaczego ty nie masz profilu?

Jak to, nie mam profilu?

Popatrz, mam przecież dwa profile - lewy i prawy.

Ale babciu, ty nie masz profilu ani na fejsie,

ani na twitterze, ani na instagramie.

A kto, wnusiu, zechce jeszcze patrzeć na moje profile?

Babciu, wszyscy w inernecie.

Babciu, dlaczego ty nie zamykasz tych zakładek?

Nie zamykam? To pozamykaj, proszę.

Babciu, a czy ty mnie kochasz?

Kocham cię, kochanie moje!

Wiesław falko Fałkowski, 2016

#‎poetry‬ ‪#‎poezja‬ ‪#‎wiersze‬ ‪#‎lyric‬ ‪#‎epicpoetry‬ ‪#‎poems‬ ‪#‎literature ‬‪#‎wieslawfalkofalkowski‬ ‪#‎falkografioly‬ ‪#haiku

Fraszki ze wsi

falko

Fraszki ze wsi

Schody na stryszek

Drewniane schody w chacie strzechą krytej

prosto z chłodnej sieni prowadzą na stryszek.

Czy jak z moją panną będę po nich skrycie

wchodził powolutku to skrzypienie usłyszę?

Malowane panny

Na przyzbie wokół malowanej chaty,

rosną malwy, maki, żonkile, bławaty.

A czy piękne panny z pomalowanego domu

chociażby przez okienko pokażą się komuś?

Pod siennikiem

Łóżko co w izbie przez wiele lat stało,

miłosnych uniesień wspomnienia,

na wszelki wypadek, pod siennik schowało.

Haftowane poduszki

Na rzeźbionym łożu w sypialni

poduszek haftowanych było chyba siedem.

Przy pannie na zawsze mąż ostał się jeden.

Nocnik w kwiaty malowany

Na drewnianej podłodze pod łóżkiem

malowany w kwiaty nocnik sobie stoi.

Na zadane pytanie - Jak minęła noc panu?

nocnik milknie, takich pytań się boi.

Wiesław falko Fałkowski, 2016

Darkroom

falko

Darkroom

Jest chwilowa ociemniałość.

Zamykam oczy.

Majaczą pod powiekami kształty

widzianych w ostatnim spojrzeniu

przedmiotów, twarzy, postaci.

Świat jeszcze kolorowy,

już czają się demony.

Jest nagła ślepota.

Nie widzę lecz pamiętam.

Obraz w umyśle.

Wyobraźnia,

strzępy pamięci

o otaczającym świecie.

Czy wiele się zmieniło?

Czy istnieją jeszcze kolory?

Czy dziewczyna w czerwonej sukience

ciągle ma niebieskie oczy?

Jest też mgła nieprzenikniona.

Choć nie jestem ślepy,

w którą stronę nie spojrzę

niczego nie widzę.

A te cienie wokół

czego chcą ode mnie?

Boję się, wyjść nie mogę.

Zbyt jestem podniecony.

Wiesław falko Fałkowski. 2016