Limeryki na Dzień św. Andrzeja

falko

Limeryk zbyt pieprzny

Anna, Andrzeja panna spod Piastowa,

chciała by Andrzej wierności dochował.

Obiad mu zrobiła,

potem popieprzyła:

chyba zbyt ostro, bo zdezerterował.

***********************

Limeryk becikowy

Wróżbita, Andrzej ze wsi Swornegacie

namiętnie wróżył przepięknej Agacie.

Rok nawet nie minął,

jak Andrzej się zwinął,

a Aga wróżbę do becika kładzie.

***********************

Limeryk nadgoplański

Popiel był Andrzej i pochodził z Kruszwicy.

Zalęgły się myszy w Popiela piwnicy.

I zjadły myszy

Popiela w ciszy.

W same andrzejki wpadkę tę był zaliczył.

***********************

Limeryk zbyt krótki

Gdy wszystkich Andrzejów ze wsi Zimna Wódka

w andrzejki zaczęła grzać wódka od środka,

wosku polali

i świętowali...

napisałbym więcej, lecz zwrotka zbyt krótka.

***********************

Limeryk śląski

Andrzejowi z Tychów, Basia z Sosnowca

w andrzejki upiekła ukradkiem makowca.

Wypili wino

i było kino.

Opisano ten fakt w śląskich brukowcach.

***********************

Limeryk andrzejkowy

W andrzejki, Andrzeja z Andrzejowa

od lania wosku (?) rozbolała głowa.

Polewał ostro,

trzymał się prosto.

Gdyby nie żona - do świąt by balował.

***********************

Limeryk kawowy

Andrzej, młody rolnik z Kołodziejewa

do zbożowej kawy mleka dolewał.

- To capuccino,

rzekł swym dwóm synom.

Andrea, z Włoch, się na niego pogniewał.

Wiesław falko Fałkowski, andrzejki 2016

istotność postulatywna - jaźń

falko

istotność postulatywna - jaźń

zakrywam okno

półprzezroczystym papierem

aby światło ulicznych latarni

nie wpadało zbyt nachalnie

pod powieki mojej duszy

kontroluję przepływ informacji

ze świadomości do nieświadomości

(a może odwrotnie)

zaklejam starannie

świetliki umysłu

półprzezroczystymi gazetami

zadrukowanymi jednostronnie

niezrozumiałym bełkotem

oczy wyobraźni

zaklejam półprzezroczystym plastrem 

by migotliwy infantylny blask

tendencyjnie spłaszczonego telewizora

nie upośledzał osi

wokół której organizuje się

moja struktura psychiczna

nie przeciwstawiam się materii

jednak drzwi otwieram tylko w niedzielę

aby usłyszeć harmoniczny dźwięk

dzwonków liturgicznych

poczuć zapach kadzidła

usłyszeć

nie wódź nas na pokuszenie

pozwól być

rzeczywistym podmiotem

ostatecznym celem

Wiesław falko Fałkowski, 2016

W magicznej latarni światło ciągle płonie

falko

W magicznej latarni

światło ciągle płonie

życie bez miłości

jak łuk bez cięciwy

Amor strzałę puszcza 

celu nie dosięgnie

upadnie pod nogi

między liście zwiędłe

jeśli nie pokocham

nie będę szczęśliwy

ryba umiera

na piasku bez wody

w męczarniach kona

powietrze połyka

jestem samotny

strudzony

bez nadziei nie czekam

wciąż uparcie szukam

los daje odbiera

według dziwnego schematu

którego pojąć nie sposób

ziarno powoli nabrzmiewa

wilgotnej potrzeba ziemi

by źdźbłem wystrzeliło

w błękity nieba

i drzewem wysokim się stało

zdolnym rodzić owoce

miłość zaklęta

spełnione marzenia

mistyczne uczucia

do spokojnej przystani

czas bezpiecznie trafić

niech w magicznej latarni

światło ciągle płonie

chcę kochać

być kochanym

z tomiku: Siedem stopni miłości. wiersze, projekt okładki i ilustracje: © Wiesław Fałkowski

Redaktor i korektor: Janina Sikorska, Inowrocław 2017

sezon teatralny

falko

sezon teatralny

wszystko już było

niewiele pozostało

do zagrania ról

kiedyś dawno

wetknięto drzazgę w serce

powiedziano zagraj rolę

halabardnika

gram epizody w serialu

pod tytułem życie

w teatrze na scenie

w radiu kinie i telewizji

zaprzyjaźniam się z innymi statystami

to może być ważne

w następnym sezonie

subiektywny obserwator

nie dostrzega 

roli halabardnika

której każdy unika

że taka marna

że nic nieznacząca

niekiedy jednak brawurowo zagrana

rola z halabardą opartą o mur

nie wiedzieć czemu

genialna

ręce wzniesione

Boże pozwól doczekać

następnego sezonu

szloch łzy

skowyt niemal

oczekiwanie

na oklaski

na kurtynę

podnosi się ze sceny pył

teatr jak życie

życie jak teatr

tu nie wolno grać na kacu

omijanie trudnych epizodów

skutkuje prostym w zasadzie

połamaniem scenariuszowych konwencji

krytycy zacierają ręce

życie kończy się klapą 

Wiesław falko Fałkowski, 2016

PIĘĆ RAZY TWEET/140 białe storczyki na parapecie

falko

PIĘĆ RAZY TWEET/140

białe storczyki na parapecie

***

a teraz?

wszystkie inkrustowane wspomnieniami

dni moje monotonne

a długie bezsenne noce

tak nudne i tuzinkowe

zbyt wcześnie utracone złudzenia

***

a ty?

czemu oczekujesz codziennie

że wskrzeszę jeszcze marzenia 

dawno zapomniane pogrzebane

z dala od serca i umysłu

zbyt wcześnie być może

***

a oni?

niech nie obejrzą już nigdy 

wspaniałej iluminacji myśli 

i nie usłyszą pobrzękiwania 

kryształów inteligencji

niech o mnie teraz zapomną

***

a ja?

idę spać z nadzieją

mimo wszystko na kojący sen

z wiarą w przybyszów z kosmosu

polityków ludzkość boga

wszystkich świętych 

także w ciebie

***

a rano?

rankiem zbudzi nas

ze snu niespokojnego

ptak krzykiem zwiastujący

nadejście nowego dnia

na parapecie okna znów

będą kwitły białe storczyki

Wiesław falko Fałkowski

mokre kamienie lśnią jak bursztyny

falko

mokre kamienie

lśnią jak bursztyny

w kieszeni chowam

bezbarwny kamień

wspomnienie lata

prawie nadzy biegniemy po plaży

fale na brzeg wynoszą brunatne glony

miliony małych muszelek

w słońcu błyszczą mokre kamienie

myślałaś że to bursztyny

lśniące krople żywicy

zastygłej przed tysiącem lat

kamienie schną

przestają kusić wyobraźnię

materialną wartością

stają się matowe bezbarwne

zwykłe kamienie z morskiego dna

takie zwykłe

jak obietnice nie do spełnienia

wyrzucane następnego dnia

o poranku

z dna upojnej nocy

przez fale miłosnych uniesień

wyszeptane wyznania

morskie brunatnice

na złotym piasku plaży

szybko usychają

drobny pył rozwiewa wiatr

gwałtowna burza

zabiera z  brzegu

kawałki drewnianych skrzynek

szczątki rozbitych marzeń

zaciera ślady stóp

ze smutkiem chowam

przed samym sobą wspomnienie

tęsknię 

szkoda mi lata

i ciebie w tym lecie mi żal

Wiesław falko Fałkowski, 2016

W mojej wysokiej wieży

falko

W mojej wysokiej wieży 
(inspiracja: Wieża, William Butler Yeats)
I.
W swej wieży sam zostałem, rozpamiętując boleśnie
utratę wszelkich złudzeń z przyszłością związanych.
Nie widzę przed sobą szerokiej panoramy zdarzeń,
choć chętnie poszedłbym jeszcze, do cudzego ogrodu,
rwać słodkie jabłka i gruszki ludzkich rozkoszy.
Nadeszła pora patrzeć w tył, za siebie i pozamykać okna.
Niech wiatr nadziei nie wpada do środka,
niech tylko zapach stęchlizny i zapowiedź truchła
wypełnia przestrzeń moich ostatnich dni.

Choć tak bardzo samotność wcale nie doskwiera,
kiedy się tyle wspomnień z życia całego nazbiera
i ułoży na stole obok jadła i picia.
Pomóżcie mi, moi starzy przyjaciele,
wracajcie z pamięci przywołani i usiądźcie obok -
wspominać będziemy - dojrzałe owoce miłosnych uniesień,
pić wino i piwo jak za dawnych lat.
Jadła i wina, i wspomnień wystarczy.
Do ostatniej nocy, ostatniego dnia.

II.
Historia taka mi się teraz przypomina.
Przede mną w wieży mieszkał złotnik z żoną,
nad głową złocone kandelabry płoną,
jasne światło żarowe z nich ścieka,
na skromne meble z irlandzkiego cedru,
na metalowe okucia - kowalska robota -
krętych schodów, które prowadzą i w górę,
i w dół.

Żona złotnika - młoda, piękna sztuka,
nie jeden adorator wejść do wieży szukał,
nie znalazł, bo mąż przezorny, kazał kraty kuć,
wszystkie okna i drzwi zamykał na klucz,
by młodej żony amory ukrócić.

Obok wieży altana stała w ogrodzie,
i tam jego żona oddawała się co dzień
namiętnym uciechom, a potem spokojnie,
jakby nigdy nic, wracała do wieży,
by zająć się gotowaniem i praniem odzieży.

Ma bardzo krótkie nogi małżeńska zdrada -
nie ucieknie goniona przez rannego rogacza.
Na próżno niewierna po kochankach rozpacza,
próżno pacierze za dusze w myślach układa.
Za sprawą mężowskiej zemsty, będą się snuły,
aż do końca świata -
wokół wysokiej wieży wiarołomnych duchy.

Kiedy siadam do stołu i patrzę na niebo
przez okna wzmocnione kratami,
to właśnie ta historia, jak smutny film
wyświetla się przed moimi oczami.
Może to tylko wyobraźni sprawka,
że ta historia wraca jak czkawka
i się po wielokroć odbija.

Czas w samotności powoli mija,
ja, stary człowiek, myśl o umieraniu ćwiczę.
Wspominam chętnie doczesne uciechy,
choć może kara czeka mnie za grzechy.
Jak każdy - miałem swoją Penelopę,
strzał Odyseusza cudem uniknąłem.

III.
Dosyć tych absurdów.
Czas na spowiedź krótką,
wszak czasu niewiele.
Żegnam, już odchodzę,
więc spowiedź zaczynam.
Grzeszyłem, ludzka rzecz..
Nie wzbraniałem sobie ni jadła, ni picia,
tyle rozkoszy miałem do przeżycia,
nie przeżyć ich - to dopiero byłby grzech.
Grzeszyłem, białe koźlęta goniłem
pośród wzgórz zielonych.
Dzisiaj tylko tyle powiem:
- Grzeszyłem, za żadne grzechy nie żałuję.
Wszystkie z radością wspominam.
Nie proszę o ich wybaczenie.
Nie chcę być wieczny.
Tak mi dopomóż…

Wiesław falko Fałkowski, 2016

Bóg nie gra w kości

falko

Bóg nie gra w kości

Bóg nie gra w kości. - Albert Einstein

Niels Bohr - Albercie, nie mów Bogu, co ma robić.

Miałem sen:

z Bogiem grałem w kości.

Może to nie jest zbyt oryginalne,

ale grałem o przetrwanie.

Tak, grałem z Bogiem 

o przetrwanie ludzkości,

siedząc na stopniach zburzonej katedry.

Wokół unosił się zapach kadzidła -

spalonych domów, zrujnowanych miast.

Liturgiczne dzwonki harmonicznie brzmiały

łuskami pocisków, sypanymi na bruk.

Brałem w ręce kości - 

były jeszcze świeże,

pachniały krwią, 

znaczone ludzkim utrapieniem.

Rzucałem po wielokroć - 

zawsze wypadało jeden.

- Czy ty, Boże grasz uczciwie?

Zadałem pytanie.

- Co mam ci odpowiedzieć?

Sądzisz, że gdybym każdemu

marzycielowi, poecie, 

albo pierwszemu lepszemu,

który się ze mną mierzy,

dał wygrać, to świat byłby lepszy?

Ludzie bardziej szczęśliwi?

Przecież, to nie ode mnie zależy.

To nie ja zrzucam bomby na miasta.

To nie ja morduję wasze rodziny.

Sam syna straciłem na krzyżu -

wyście go gwoździami do drewna przybili.

To nie ja gwałcę wasze dzieci,

rozrywam ciała na krwawe strzępy;

sami sobie to robicie.

- Ale pozwalasz na to.

- Nie, przeciwnie - stanowczo zabroniłem.

- To daj nam wygrać.

- Wygrajcie! Od pierwszego dnia

stworzenia o tym marzę,

by któryś z ludzi stanął

i prosto w twarz mi powiedział:

- Nie zagram w kości z Bogiem.

Straszną jest rzeczą

wpaść w ręce Boga żyjącego.*

Wiesław falko Fałkowski, 2016

*) Straszną jest rzeczą wpaść w ręce Boga żyjącego - NT, List do Hebrajczyków, 10,31

ostatni wrzask

falko

ostatni wrzask

dziewczyna leży

na chodniku

na kartonach

po butach

włoskiej marki

próbuje wstać

trzyma ją

horyzontalnie

wstyd

zgwałcona wiele razy

w mroku

tanich dopalaczy

dzieci

wybiegły ze szkoły

nie zbierały kasztanów

zbierały na wódkę

piwo i kokainę

skopały ciężarną koleżankę

bo nie chciała dać dupy

nauczyciel

z koszem na śmieci

na głowie

za ostatnie pieniądze

z zasiłku

wypłacanego uczącym

kupił sobie

ochraniacze na genitalia

takie jakie mają hokeiści

nie lubi chodzić do szkoły

dwunastolatek biegnie

płacze

łzy na policzkach

złość

rodzi się nienawiść

ksiądz

po wszystkim

umył mu odbyt

wodą święconą

kazał zmówić

ojcze nasz

ze szczególnym naciskiem na

odpuść nam nasze winy

jako i my odpuszczamy

konasz

skurcz

ciało przenika

na krzyżu boleśnie

drżysz

milczysz

nie pozbędziesz się bólu

nie wyrzucisz

bo to cierpienie

wszystkich ludzi

w telewizorze powiedzieli

że nie znajdą dla ciebie

miłosierdzia

dwudziesty pierwszy

jest wiek ostatniej ery

Wiesław falko Fałkowski, 2016

zagram raz jeszcze

falko

wiersz

***Сергей Есенин  ,,Мне осталась одна забава…

w wolnym przekładzie z rosyjskiego - Wiesław falko Fałkowski

zagram raz jeszcze

stanąłem zagrać raz jeszcze

dla mnie to tak

jak gwizdnąć na palcach

przede mną idzie zła sława

przeklinam

awanturnik

skandalista

ale też mi wielka strata

dużo w życiu niedorzecznych strat

wstydzę się

że w boga wierzyłem

dzisiaj gorycz

nie wierzę

nie ufam

złota nie dosięgnę

sławy nie zdobędę

wszystko spala codzienna fatamorgana

awantury obsceniczne gram

by świecić jasno

spłonąć

przywilej poety

raz pieścić

raz bazgrać

śmierci znamię nosić

białą różę z czarną ropuchą

pożenić

myśl o pogodnym dniu

nie nadejdzie

choćby nieskładna

demony w duszy się gnieżdżą

to znak

anioły wcześniej w niej żyły

w oszołomieniu radosnym

idę na krawędź innego świata

w godzinie ostatniej

proszę was

co jeszcze jesteście ze mną

za wszystkie grzechy

za zwątpienie w łaskę

za wiary brak

połóżcie pośród ikon

niech skonam po rosyjsku

………………………………….

Мне осталась одна забава:

Пальцы в рот - и веселый свист.

Прокатилась дурная слава,

Что похабник я и скандалист.

Ах! какая смешная потеря!

Много в жизни смешных потерь.

Стыдно мне, что я в бога верил.

Горько мне, что не верю теперь.

Золотые, далекие дали!

Все сжигает житейская мреть.

И похабничал я и скандалил

Для того, чтобы ярче гореть.

Дар поэта - ласкать и карябать,

Роковая на нем печать.

Розу белую с черною жабой

Я хотел на земле повенчать.

Пусть не сладились, пусть не сбылись

Эти помыслы розовых дней.

Но коль черти в душе гнездились -

Значит, ангелы жили в ней.

Вот за это веселие мути,

Отправляясь с ней в край иной,

Я хочу при последней минуте

Попросить тех, кто будет со мной,-

Чтоб за все за грехи мои тяжкие,

За неверие в благодать

Положили меня в русской рубашке

Под иконами умирать. 

To była miłość?

falko

To była miłość?

Wolny przekład wiersza

*** Сергей Есенин ,,Ты меня не любишь…

przetłumaczył z rosyjskiego - Wiesław falko Fałkowski

A ty mnie nie kochałaś wcale,

ale nie ma czego żałować. 

Nie byłem może zbyt dobry?

Nie patrzyłaś w oczy,

a w ramionach mdlałaś,

udawałaś namiętność.

Daj spokój - ręce mi opadają.

Młodością wabiłaś, kusiłaś uśmiechem,

mimo  to, nie omotałaś mnie.

Powiedz - ilu? Ilu cię pieściło? 

Pamiętasz ile dotykało cię rąk? Ile ust?

Tak, wiem - oni byli jak cienie, 

odeszli nie rozpalając w tobie ognia.

Chętnie pchałaś się im na kolana.

A potem? A potem i mnie.

Przez chwilę byłaś ze mną.

Mrużąc oczy, wspominałaś kochanków,

myślami byłaś z nimi.

Wiesz, ja ciebie też nie kochałem,

nie byłaś moją wielką miłością -

zaledwie przystankiem w dalekiej podróży.

Trudno to nawet nazwać przeznaczeniem -

to był lekkomyślny, płomienny związek.

Przypadkowe spotkanie -

lekkie, łatwe rozstanie.

Teraz idź już sobie swoją drogą,

wypełniać wspomnieniami puste dni.

Ale, wiesz co, daj już spokój tym naiwnym,

niewinnym kochankom -

nie ciągnij ich za sobą złą drogą.

Być może jeszcze kiedyś się spotkamy,

gdy będę spacerował,

a ty z innym gościem ulicą będziesz szła,

opowiadając mu o wielkiej miłości.

Odwrócisz się do niego plecami,

skiniesz mi lekko głową,

powiesz ciche - Dobry wieczór -

jakby nigdy nic;

no cóż, odpowiem - Dobry wieczór, Pani.

Wiesz, nie zmąci to spokoju mojej duszy

i nie przejdzie po mym ciele dreszcz;

nie wchodzi się dwa razy do tej samej wody:

jeśli ktoś kochał - już kochać nie może,

a kto się spalił - nie rozpalisz go znów.

……………………………

Ты меня не любишь, не жалеешь,

Разве я немного не красив?

Не смотря в лицо, от страсти млеешь,

Мне на плечи руки опустив.

Молодая, с чувственным оскалом,

Я с тобой не нежен и не груб.

Расскажи мне, скольких ты ласкала?

Сколько рук ты помнишь? Сколько губ?

Знаю я — они прошли, как тени,

Не коснувшись твоего огня,

Многим ты садилась на колени,

А теперь сидишь вот у меня.

Пуст твои полузакрыты очи

И ты думаешь о ком-нибудь другом,

Я ведь сам люблю тебя не очень,

Утопая в дальнем дорогом.

Этот пыл не называй судьбою,

Легкодумна вспыльчивая связь,—

Как случайно встретился с тобою,

Улыбнусь, спокойно разойдясь.

Да и ты пойдешь своей дорогой

Распылять безрадостные дни,

Только нецелованных не трогай,

Только негоревших не мани.

И когда с другим по переулку

Ты пойдешь, болтая про любовь,

Может быть, я выйду на прогулку,

И с тобою встретимся мы вновь.

Отвернув к другому ближе плечи

И немного наклонившись вниз,

Ты мне скажешь тихо: «Добрый вечер…»

Я отвечу: «Добрый вечер, miss».

И ничто души не потревожит,

И ничто ее не бросит в дрожь,—

Кто любил, уж тот любить не может,

Кто сгорел, того не подожжешь.

Czas, gdy budzą się morskie potwory

falko

Czas, gdy budzą się morskie potwory

Kiedy piszę te słowa, płyniemy nocnym rejsem

z malowniczej zatoki pod Cabo de Gata do Motril,

po wodach pięknego Mediterráneo.

Zmrok goni nas od wschodu.

Pełznie po niebie i po morzu.

Olbrzymia kałamarnica,

monstrualny kraken,

gdzieś tam, w jednym maleńkim punkcie

na linii horyzontu, daleko, daleko za rufą,

wyrzuca z siebie hektolitry atramentu

i plama sepii zaczyna barwić morze, niebo, ląd;

niespiesznie goni naszą łódź.

Płyniemy cicho w stronę zachodzącego słońca.

Horyzont za rufą jest już niemal czarny.

Słońce nieuchronnie zbliża się do widnokręgu.

Wydaje się, że krwawa tarcza wisi nieruchomo.
Nagle zaczyna maleć, obgryzana od dołu, po kawałku

przez niewidoczne szczyty gór Sierra Nevada.

Drga, przez chwilę pulsuje purpurą,

poddaje się w końcu i znika.

Dzień, jęzorem ostatnich promieni światła,

liże jeszcze top masztu naszej łodzi,

gdy zmrok dogania nas i gwałtownie

rozlewa się granatowym atramentem po gładkiej

tafli, nadzwyczaj spokojnego morza;

pochłania statki i ludzi.

Na granatowym niebie pojawiają się gwiazdy.

To będą nasi sprzymierzeńcy, na pełnym morzu,

w tych egipskich ciemnościach.

Wstaje księżyc.

Wszystko wokół zaczyna lśnić srebrzyście.

Jakby Neptun garściami z worka,

srebrnego pyłu nabierał i nad nami rozsiewał.

Iskierki drżą w powietrzu, osiadają na wodzie;

skrzą się na wantach, relingach,

kluzach, kipach i knagach.

Czarna, gładka tafla wody

zaczyna drżeć, marszczyć się

od lekkich podmuchów wiatru.

Drobne zmarszki lśnią,

jak łuski wielkiej, tłustej ryby.

Księżyc tej nocy zajdzie

dwadzieścia po pierwszej.

Jest zatem nadzieja,

że mrok nie będzie nieprzenikniony.

Dopóki jeszcze, coraz większa,

staczająca się łukiem w dół,

blednąca i brązowiejąca tarcza księżyca

nie dotknie wody, jest jasno.

Otaczająca nas przestrzeń

i biegnący bardzo wolno czas

lśnią srebrzyście.

Z prawej burty na niebie,

wśród miliarda migotliwych gwiazd -

Wielka i Mała Niedźwiedzica

z najjaśniejszą z jasnych

α Ursae Minoris;

dostojnie nieruchoma na nocnym niebie

wskazuje żeglarzom północ.

Dlatego nazwaliśmy ją Gwiazdą Polarną.

Księżyc zaszedł nad Afryką.

Morze nieruchomieje.

Pozostały tylko gwiazdy na niebie.
Uważajcie! Ciemnogranatowa woda

wzbiera, za chwilę wleje się przez burty!

Morze zatopi nasz jacht!

Nie, to tylko złudzenie.

Łódź cicho płynie dalej.

Pod nami przepastna głębia,

nad nami bezkresne niebo.

Na horyzoncie coś tajemniczego

pojawia się nagle i znika.

Czy to też złudzenie?

Wzrok zawodzi, daleko nie sięga;

umysł walczy - nie poddaje się

złudnej grze wyobraźni z mrokiem.

Dostrzegam tuż obok morskie potwory.

Płyną przy burcie, łypią zaciekawione

przekrwionymi ślepiami, szczerząc zębiska,

rozdziawiają chitynowe dzioby,

gramolą na pokład cielska,

pąklami porośnięte odwłoki,

wyciągają ku mnie oślizgłe macki!

Gwałtowny plusk, gwałtowne kołysanie i …

obudziłem się - chyba zasnąłem na chwilę -

umysł przytomnieje, lecz dreszcz jeszcze długo

przebiega przez ciało.

Sprawdzam kurs.

Łódź cicho płynie dalej.

Największe morskie potwory, od zarania,

budzą się w takie ciche, spokojne noce.

Nie wtedy kiedy szaleje sztorm

i walczyć trzeba z żywiołem.

Wiesław falko Fałkowski, 2013/2016

Błędna hipoteza dotycząca horyzontu zdarzeń

falko

Błędna hipoteza dotycząca horyzontu zdarzeń

wędrować ciemną nocą

między mgławicami

szukać gasnącej pięknej gwiazdy

ukrytej tuż za horyzontem zdarzeń

czy to prawda

że niszczy wszystko co się do niej zbliża

podejść jeszcze bliżej

użyć nieograniczonej

sięgającej nieskończoności siły

aby znaleźć się na granicy

przekroczyć ją w pogoni za

konwulsyjnie zakrzywiającym się czasem

pędzić tak szybko

że nic już nie będzie pewne

nic nie będzie można zobaczyć

a stożek światła

nie przetnie orbity

na koniec odwrócić się

odgadnąć całą przyszłość

wszystkich wszechświatów

zgodnie z teorią wszystkiego

cierpliwie czekać aż gwiazda zgaśnie

Wiesław falko Fałkowski, 2016

Na Powązkach - Dziady

Na Powązkach - Dziady

(dedykuję Marcinowi)

Szedłem tą drogą już dziesiątki razy.

Kiedy zbliżam się, od tej właśnie strony,

wita mnie na murze Chrystus ukrzyżowany.

Ulica Powązkowska - wzdłuż muru

rozstawione stragany.

Na nich kwiaty, znicze,

biało-różowa pańska skórka,

taki zawinięty w papierek,

domowej roboty cukierek.

Wszak to Warszawa,

a dzisiaj są Dziady.

Na Powązki wchodzę bramą świętej Honoraty.

Przy bramie wojsko w galowych mundurach -

idą pełnić wartę - żołnierska posługa.

Za bramą, po lewej rzeźba nagrobna -

postać starca z klepsydrą.

Ten starzec to Czas, taka personifikacja.

Dalej alejką w lewo.

Pod nogami liście.

Widzę z daleka grób Gustawa Holoubka.

Ile ról zagrał w filmie, na scenie - nie zliczę.

Zagrał Konrada w Dziadach. Wtedy mówił za miliony.

W sześćdziesiątym ósmym. U Dejmka.

Mickiewicz stał się bardziej zrozumiały,

a oni przeszli do historii.

W Ameryce Halloween, a my mamy Dziady.

Idę dalej.

Popołudniowe, jesienne słońce

przedziera się przez korony drzew;

cienie gałęzi tańczą na grobie rodziców Chopina.

Z groby Moniuszki nikt złotych liści nie odgarnął.

W towarzystwie chryzantem stały się swoistą,

zaduszkową, piękną dekoracją.

Dalej, po lewej grób Herberta.

Kawałek dalej Andrzejewski i Leśmian odpoczywają.

Wszystkich mijanych wymienić nie zdołam.

Przy grobie Marii Dąbrowskiej, idę w lewo.

Oczy wilgotnieją.

Na końcu tej alejki zapalam świeczki.

Kładę kwiaty na grobie Marcina - mojego syna.

W dobrym towarzystwie odpoczywasz, Synku.

Co u ciebie? Słuchasz Niemena?

A może ty jemu śpiewasz

swoją ulubioną piosenkę Woźniaka*:

“A kiedy przyjdzie także po mnie,

Zegarmistrz Światła purpurowy,

by mi zabełtać błękit w głowie,

To będę jasny i gotowy.

Spłyną przeze mnie dni na przestrzał,

Zgasną podłogi i powietrza,

Na wszystko jeszcze raz popatrzę,

I pójdę, nie wiem gdzie – na zawsze.”

Kiedyś i mnie obok ciebie położą, Synku.

Tak mi trudno stąd odejść, może już zostanę?

Wiesław Fałkowski

1 listopada 2016

*) Bogdan Chorążuk, wiersz: Zegarmistrz światła

Na krawędzi miłości

http://www.walesonline.co.uk/

Na krawędzi miłości
Fotografia Dylana i Caitlin Thomas

Stara fotografia.

Kim są ci młodzi, uśmiechnięci

bohaterowie anegdoty

zapisanej jednym pstryknięciem

na fotograficznej kliszy?

To postacie dramatu

o granicach miłości,

pożądaniu i rozwiązłości,

zdradzie i nienawiści,

dzikości serc i pijaństwie,

o narodzinach i aborcji,

życiu na krawędzi i śmierci.

Ich życie, jak teatr

pełen dziwnych postaci

wchodzących i wychodzących.

Wcale tej sztuki nie napisali;

pełna improwizacja -

bez reżyserii, bez planu,

bez inspicjenta.

On zagrał rolę irracjonalnego poety,

zanurzonego w metafizycznej tęsknocie.

Ona grała jego żonę

i matkę jego dzieci.

Pomiędzy małym walijskim miasteczkiem,

a wielkim Nowym Jorkiem,

w Londynie i Kaliforni;

zapatrzeni w siebie.

Nie dostrzegli bolesnego tragizmu

granych postaci,

przeoczyli, że popsuły się,

że skwaśniały ich dusze,

na krawędzi miłości i przyjaźni

zrodziła się złość i nienawiść;

zgodna autodestrukcja.

W scenie finałowej

młody mężczyzna ze zdjęcia,

Dylan Thomas,

w kwiecie wieku zapija się na śmierć,

gwałtownie wchodzi do tej dobrej nocy;

banalny koniec dramatu?

Ale opowieść toczy się jeszcze.

Uroczy cherubinek ze zdjęcia,

Caitlin Thomas,

uwolniona od oprawcy-kochanka,

napisze jeszcze kilka marnych książek,

obsesyjnie wracając do scen

ze wspólnego ich dramatu.

Żyje dłużej niż można było się spodziewać,

jakby z zemsty na człowieku,

który najpierw oczarował,

by potem zniszczyć jej życie.

Teraz są razem w Laugharne.

Na cmentarzu świętego Marcina.

Kurtyna.

Wiesław falko Fałkowski, listopad 2016

foto: http://www.walesonline.co.uk/